در سال‌های گذشته، دسترسی به آب آشامیدنی در محله‌های غرب تهران یک چالش بزرگ بود. برخی از خیرین، به‌جای توزیع نذری مواد غذایی، با حفر چاه‌های آب، نیاز مردم کم‌درآمد را به آب شرب تامین می‌کردند.

آب نذری و شیرآب‌های فشاری

در دهه ۵۰، با توسعه سیستم آب‌رسانی در تهران، شیرآب‌های فشاری در برخی محله‌ها نصب شدند؛ محله‌هایی همچون استادمعین، هاشمی و قنبرآباد از این تسهیلات بهره‌مند شدند. این شیرآب‌ها به‌ویژه در محله‌های کم‌درآمد مورد استفاده قرار می‌گرفت و صدای آب و شستن ظروف و رخت‌های زنان، خاطره‌ای از روزهای دشوار آن زمان است.

نهر فیروزآباد و قنات‌های طرشت

در کنار شیرآب‌ها، نهرها و قنات‌های فیروزآباد و طرشت نیز نقش مهمی در تامین آب محله‌ها داشتند. بسیاری از اهالی برای شستن ظروف و لباس‌ها به کنار این قنات‌ها می‌آمدند.

فروش آب در قهوه‌خانه مش‌قاسم

علاوه بر استفاده از آب قنات‌ها، برخی افراد نیز آب می‌فروختند؛ به‌عنوان مثال، در قهوه‌خانه مش‌قاسم، آب به ساکنان محله فروخته می‌شد. همچنین، افراد خیری چون حاج عباس اکبری و حسین اکبری با حفر چاه‌های شخصی و نذری، آب شرب را به رایگان در اختیار مردم قرار می‌دادند.

چاه‌های نذری و آب انبارها

چاه‌های نذری نیز بخشی از تامین آب محله‌ها بود. حسین اکبری، از اهالی محله، در خانه خود چاهی حفر کرده بود که مردم برای مصارف شخصی از آن استفاده می‌کردند. این چاه‌ها به‌طور نذری در اختیار عموم قرار داشت و به مرور به نمادی از نیکوکاری در محله‌های غرب تهران تبدیل شد.

رختشویخانه‌های عمومی

رختشویخانه‌های عمومی در برخی محله‌ها مانند استاد معین و دستغیب، تسهیلاتی برای شست‌وشوی لباس‌ها فراهم می‌کرد. در حوالی بوستان بابائیان و خیابان استاد معین، زنان به کمک آب قنات و شیرآب‌های عمومی لباس‌های خود را می‌شستند.

این روایات، خاطره‌ای از روزهای سخت دسترسی به آب شرب و تلاش اهالی برای تامین آن است.