در تهران قدیم، مراسم سوگواری و عزاداری آداب و رسوم خاص خود را داشت که ریشه در باورهای عامیانه و فرهنگ مردم آن دوران داشت. این آیین‌ها ترکیبی از احترام به متوفی، تسکین بازماندگان و باورهای مربوط به جهان پس از مرگ بود.

مراسم و باورها:

تنهایی متوفی در اولین وعده غذای پس از مرگ: مردم معتقد بودند که متوفی نباید اولین وعده غذای خود را در آن دنیا به تنهایی میل کند و به همین دلیل در اولین وعده غذایی پس از مرگ، مهمانان بسیاری برای همراهی با خانواده متوفی دعوت می‌شدند.

منزل مبارکی متوفی: در شب اول درگذشت، در اتاق متوفی چراغ روشن می‌کردند و روز بعد مزارش را با گلاب و شربت می‌شستند.

سرسلامتی به بازماندگان: اقوام و دوستان با گفتن جملاتی مانند “بقایای عمرتان باشد” و “هرچه آدم زودتر برود بارش سبک‌تر است” به بازماندگان تسلیت می‌گفتند.

نشانه‌های غم: یقه باز کردن برای مردان و پوشیدن لباس سیاه برای زنان از نشانه‌های عزاداری بود. خنده و شادی تا چهلم متوفی ممنوع بود.

یقه بستن برای شروع کسب و کار: پس از چند روز عزاداری، بازماندگان با همراهی اقوام و دوستان به محل کار متوفی می‌رفتند و با بستن یقه یا بالا کشیدن کرکره مغازه، کار خود را از سر می‌گرفتند.

حفظ آبروی مرده: روشن نگه داشتن مزار تا 40 روز و خیرات کردن برای متوفی از دیگر رسوم بود. مردم معتقد بودند که متوفی تا 40 شب چشم به راه زیارت‌کنندگان مزارش است.