محققان از دانشگاه فلورانس، دانشگاه هاروارد و موسسه انسان‌شناسی ماکس پلانک، با تجزیه و تحلیل DNA اجساد پمپئی که زیر خاکستر آتشفشان در سال ۷۹ پس از میلاد مدفون شدند، به نتایج شگفت‌انگیزی دست یافته‌اند که بسیاری از فرضیات قبلی را به چالش می‌کشد.

بازنگری در فرضیات:

فساد نظریه‌های پیشین: زمانی که اجساد کشف شدند، بر اساس موقعیت قرارگیری آنها، دانشمندان روابط بیولوژیکی بین قربانیان را تصور کردند. اما با بررسی‌های DNA این تصورات نقض شد. به طور مثال، مردی که نوزادی را در آغوش داشت، برخلاف باور قبلی که او را مادر کودک می‌دانستند، هیچ ارتباط بیولوژیکی با او نداشت.

خانه دستبند طلایی: در این محل، تصور می‌شد افراد مدفون یک خانواده هستند. با این حال، DNA نشان داد که این افراد چهار مرد نامرتبط بودند.

دو زن در آغوش هم: بر اساس موقعیت اجساد، ناظران قدیمی این دو را مادر و دختر یا دو خواهر فرض کرده بودند، اما یافته‌های جدید نشان داد که یک مرد و یک زن با سنین متفاوت بودند.

یافته‌های ژنتیکی:

تحقیقات نشان داد که مردم پمپئی دارای تنوع ژنومی گسترده‌ای بودند و بیشتر آنها از مهاجران شرق مدیترانه بوده‌اند. این کشف نشان‌دهنده طبیعت جهانی امپراتوری روم و ترکیب جمعیتی متنوع آن زمان است. اجداد ساکنان پمپئی احتمالاً از مناطق مرکز و شرق ترکیه، ساردینیا، لبنان، و شمال آفریقا آمده بودند.

این مطالعات نشان می‌دهد که تکیه بر شواهد محدود چقدر می‌تواند در درک نادرست از تاریخ بی‌اثر باشد و اهمیت استفاده از روش‌های پیشرفته علمی را در ارزیابی یافته‌های باستان‌شناسی برجسته می‌کند.