امروزه هوش مصنوعی به یکی از مهم‌ترین اجزای پیشرفته‌ترین تسلیحات نظامی تبدیل شده است. این فناوری، با تاریخچه‌ای که به دهه ۱۹۴۰ میلادی برمی‌گردد، به ویژه در ارتقا عملکردهای شناختی و تحلیلی نقش یافته است. استفاده از هوش مصنوعی در تجهیزات نظامی کشورهای مختلف از جمله چین و آمریکا، یک رقابت استراتژیک برای برتری در میدان‌های جنگی مدرن ایجاد کرده است.

سلاح‌های خودمختار، به عنوان نسخه پیشرفته‌تر این تکنولوژی، قادر به شناسایی و هدف‌گیری بدون نیاز به کنترل آنی اپراتورها هستند. در این راستا، ارتش رژیم صهیونیستی در جنگ‌های اخیر، از سیستم‌های هوش مصنوعی برای شناسایی و حمله به اهداف استفاده کرده است. ابزارهایی مانند پلتفرم «انجیل» و نرم‌افزار «لاوندر»، برای شناسایی و طبقه‌بندی اهداف مبتنی بر هوش مصنوعی به کار گرفته می‌شوند.

این کاربردها، علاوه بر دستاوردهای نظامی، پرسش‌های حقوقی و اخلاقی قابل توجهی را به همراه داشته است. به ویژه، گزارش‌هایی مبنی بر استفاده اسرائیل از هوش مصنوعی در جنگ غزه، باعث واکنش‌های مختلفی شده و آمریکا نیز تحقیقات در این زمینه را آغاز کرده است. ارتش اسرائیل اعلام کرده که از این فناوری برای شناسایی و ردیابی افراد استفاده نکرده است، اما بررسی‌های انجام‌شده همچنان ادامه دارد.

سرمایه‌گذاری‌های گسترده در این زمینه، ایالات متحده را به یکی از پیشروترین کشورها در استفاده نظامی از هوش مصنوعی بدل کرده است. این کشور، حتی در دوره دولت‌های مختلف، هوش مصنوعی را به عنوان یک عنصر محوری در سیاست‌های امنیت ملی خود تعریف کرده و همکاری‌های بین‌المللی، به‌ویژه با رژیم صهیونیستی، نشان‌دهنده تعهدات استراتژیک در این زمینه است.

با این اوصاف، تحولات سریع در حوزه هوش مصنوعی نظامی، نه تنها چشم‌اندازهای جدیدی را در تکنولوژی تسلیحاتی باز می‌کند، بلکه ضرورت بازبینی چارچوب‌های قانونی و اخلاقی در کاربردهای جنگی این فناوری را نیز مطرح می‌سازد. این امر می‌تواند نقش تعیین‌کننده در تعیین سرنوشت رقابت‌ها و همکاری‌های بین‌المللی در دهه‌های پیش رو داشته باشد.