میدان فردوسی، یکی از میدان‌های مهم و تاریخی تهران، در دهه ۱۳۴۰ شمسی به‌عنوان یکی از مراکز پرتردد و مدرن شهر شناخته می‌شد. این میدان که در محور خیابان انقلاب (شاهرضای سابق) و خیابان فردوسی قرار دارد، از گذشته تا امروز نقشی کلیدی در ساختار شهری تهران ایفا کرده است. در ادامه، به توصیف میدان فردوسی در سال ۱۳۴۰ و شرایط آن زمان می‌پردازیم:

ویژگی‌های میدان فردوسی در دهه ۱۳۴۰:

ساختار میدان:

• میدان فردوسی در آن زمان یکی از میدان‌های مرکزی و مهم تهران بود که طراحی آن به سبک معماری مدرن آن دوره انجام شده بود.
• این میدان به‌عنوان یکی از نقاط اتصال خیابان‌های اصلی شهر، از جمله خیابان شاهرضا (انقلاب امروزی) و خیابان فردوسی، نقش مهمی در تردد شهری داشت.

مجسمه فردوسی:

• در مرکز میدان، مجسمه شاعر بزرگ ایران، حکیم ابوالقاسم فردوسی، قرار داشت. این مجسمه در سال ۱۳۳۸ توسط مجسمه‌ساز معروف ایرانی، ابوالحسن صدیقی، ساخته و نصب شد.
• مجسمه فردوسی نمادی از فرهنگ و هویت ایرانی بود و میدان را به یکی از نمادهای فرهنگی تهران تبدیل کرده بود.

بافت اطراف میدان:

• در دهه ۱۳۴۰، میدان فردوسی با ساختمان‌های مدرن و تجاری احاطه شده بود. بسیاری از این ساختمان‌ها به سبک معماری اروپایی ساخته شده بودند و نشان‌دهنده مدرنیزاسیون تهران در آن دوران بودند.
• خیابان فردوسی، که به میدان منتهی می‌شود، یکی از مراکز اصلی تجارت و بانکداری در تهران بود و شعب بانک‌های خارجی و داخلی در این خیابان فعالیت داشتند.

تردد و حمل‌ونقل:

• میدان فردوسی یکی از نقاط پرتردد شهر بود. خودروهای شخصی و اتوبوس‌های عمومی در این میدان رفت‌وآمد داشتند.
• در آن زمان، تهران هنوز با معضل ترافیک سنگین امروزی مواجه نبود، اما میدان فردوسی به دلیل موقعیت مرکزی‌اش همیشه شلوغ بود.

فضای فرهنگی:

• میدان فردوسی و خیابان‌های اطراف آن، به‌ویژه خیابان شاهرضا، محل رفت‌وآمد روشنفکران، نویسندگان و دانشجویان بود. نزدیکی این میدان به دانشگاه تهران نیز به این فضای فرهنگی دامن می‌زد.

اهمیت میدان فردوسی در سال ۱۳۴۰:

مرکزیت شهری:
میدان فردوسی در آن زمان یکی از نقاط مرکزی و مهم تهران بود که دسترسی به بسیاری از مناطق مهم شهر را فراهم می‌کرد.

نماد فرهنگ ایرانی:
وجود مجسمه فردوسی در مرکز میدان، این مکان را به یکی از نمادهای هویت ملی و فرهنگی ایران تبدیل کرده بود.

تجارت و بانکداری:
خیابان فردوسی، که به میدان منتهی می‌شود، مرکز بانک‌های خارجی و داخلی بود و نقش مهمی در اقتصاد شهری داشت.

مقایسه با امروز:

تغییرات شهری:
میدان فردوسی امروزه نیز یکی از میدان‌های مهم تهران است، اما با گذشت زمان و تغییرات شهری، بافت اطراف میدان دستخوش تغییرات گسترده‌ای شده است. ساختمان‌های قدیمی جای خود را به سازه‌های جدید داده‌اند و ترافیک سنگین به یکی از ویژگی‌های این منطقه تبدیل شده است.

حفظ مجسمه فردوسی:
مجسمه فردوسی همچنان در مرکز میدان قرار دارد و به‌عنوان نمادی از فرهنگ و ادب ایرانی حفظ شده است.

جمع‌بندی:

میدان فردوسی در سال ۱۳۴۰، با معماری مدرن، فضای فرهنگی و اهمیت تجاری‌اش، یکی از نقاط برجسته و پررونق تهران بود. این میدان، با مجسمه فردوسی در مرکز آن، نمادی از هویت ملی و شهری تهران بود که همچنان جایگاه خود را در تاریخ و فرهنگ ایران حفظ کرده است.