اواخر دی‌ماه ۱۴۰۲، شهر کرند غرب (دالاهو) میزبان یکی از رویدادهای فرهنگی و آئینی مهم منطقه بود. جشن «گه‌فاره وه‌کول» با تلاش‌های پیگیرانه انجمن دال برگزار شد و به‌عنوان نمادی از احیای آئین‌های باستانی کُردی، بار دیگر توجه علاقه‌مندان به فرهنگ و تاریخ منطقه را به خود جلب کرد. این جشن آئینی، با ریشه‌های عمیق در باورها و اسطوره‌های کُردی، به‌طور ویژه نماد زایش، باروری و نو شدن طبیعت است.

روز اول بهار کوردی و مفهوم «گه‌فاره وه‌کول»

جشن «گه‌فاره وه‌کول» در فرهنگ مردم منطقه، نمادی از مادر زمین و چرخه حیات است. این شخصیت آئینی که در باورهای کُردی به‌عنوان نماد خیر و برکت شناخته می‌شود، با خود نوید نو شدن زمین و آغاز چرخه‌ای تازه از زندگی و طبیعت را می‌آورد. این جشن، به‌نوعی آغاز بهار کوردی محسوب می‌شود و یادآور ارتباط عمیق مردم منطقه با طبیعت و باورهای کهن است.

اهمیت فرهنگی و اجتماعی مراسم

جشن «گه‌فاره وه‌کول» فراتر از یک رویداد آئینی، فرصتی برای گردهمایی مردم محلی و علاقه‌مندان به فرهنگ و تاریخ منطقه بود. این مراسم، به‌عنوان پلی میان نسل‌های گذشته و آینده، به انتقال مفاهیم عمیق آئین‌های بومی کمک شایانی کرد و ارزش‌های فرهنگی منطقه را زنده نگه داشت.

این رویداد، نمونه‌ای از تعهد انجمن دال به حفظ و ترویج میراث فرهنگی منطقه دالاهو بود. استقبال گرم و همدلی عمومی از این مراسم، نشان‌دهنده علاقه و اهمیت مردم به احیای آئین‌های کهن و ارتباط با ریشه‌های فرهنگی خود بود.

نقش انجمن دال در احیای آئین‌های باستانی

انجمن دال، با برگزاری این جشن، بار دیگر نشان داد که در مسیر حفظ میراث فرهنگی منطقه دالاهو گام‌های مؤثری برداشته است. این انجمن با تلاش‌های مداوم خود، توانسته است آئین‌های باستانی کُردی را زنده کند و به نسل‌های جدید معرفی نماید.

نتیجه‌گیری

جشن «گه‌فاره وه‌کول» در کرند غرب، نمونه‌ای بارز از احیای آئین‌های باستانی و ارزش‌های فرهنگی منطقه بود. این رویداد، علاوه بر زنده نگه داشتن باورهای کهن کُردی، فرصتی برای همدلی و گردهمایی مردم فراهم کرد. تلاش‌های انجمن دال در برگزاری این مراسم، گامی مهم در حفظ و ترویج میراث فرهنگی منطقه دالاهو به شمار می‌رود و نشان‌دهنده اهمیت این آئین‌ها در هویت فرهنگی مردم منطقه است.

عکاس: فرهاد فیروزی