دسترسی به اینترنت این روزها به نوعی دغدغه بسیاری از افراد و دولت ها به شمار می آید اما شاید برایتان تعجب آور باشد که بدانید بی خانمان های امریکایی اینترنت را جزء لوازم ضروری زندگی خود به شمار می آورند. در این خصوص چندی پیش وال استریت ژورنال مقاله یی را منتشر کرده است که خواندن آن خالی از لطف نیست.

در این گزارش آمده است؛ زندگی آنلاین «چارلز پیت» 37ساله، شاید تفاوتی با زندگی آنلاین سایر شهروندان امریکایی مقیم سانفرانسیسکو نداشته باشد. پیت، اکانت هایی در فیس بوک، مای اسپیس و توییتر و انجمنی در یاهو دارد، اخبار را به صورت آنلاین می خواند و با دوستانش به وسیله ای میل تماس برقرار می کند. اما محلی که او به زندگی آنلاینش سر و سامان می دهد با بقیه تفاوت زیادی دارد. او به جای اینکه در خانه، محل کار یا تحصیلش آنلاین شود، زیر پل یکی از بزرگراه ها، آنلاین می شود. پیت که از دو سال پیش بی خانمان شده است، به خبرنگار وال استریت می گوید؛ «شما به تلویزیون و رادیو و حتی روزنامه احتیاجی ندارید ولی به اینترنت نیاز دارید.»

وی فهرستی از جاهایی را که می شود در آن باتری لپ تاپ را به رایگان شارژ کرد و به اینترنت دسترسی داشت، به حافظه سپرده است. او قبلاً یک لپ تاپ توشیبا داشت و وقتی این لپ تاپ خراب شد، یک لپ تاپ دست دوم دل خرید. اما ماه قبل این لپ تاپ هم خراب شد و حالا او مجبور است از کامپیوترهای کتابخانه ها استفاده کند و درصدد است با مبلغی کمتر از 200 دلار، یک لپ تاپ دیگر برای خود دست و پا کند.

تجربه پیت نشان می دهد چگونه کامپیوتر و اینترنت به جامعه نفوذ کرده است. چند سال قبل برخی نگران به وجود آمدن شکاف دیجیتالی بین مردم بودند، فقرا قدرت خرید کامپیوتر و دسترسی به اینترنت را نداشتند ولی در حال حاضر در امریکا، حتی افرادی که منزلی ندارند، حس می کنند محتاج داشتن آدرس اینترنتی هستند.

هم اکنون نیمی از پناهگاه های سکونت فقرا در نیویورک، مجهز به کامپیوتر هستند. اما در این میان بعضی از فقرا هم هستند که لپ تاپ اختصاصی خود را دارند و شب ها با لپ تاپ خودشان وارد پناهگاه ها می شوند و شب را به روز می رسانند. بی خانمان ها حتی انجمن های اینترنتی خاص خود را دارند، برای مثال انجمنی به نام SF Homeless وجود دارد که از دو سال پیش ایجاد شده و دارای 140 عضو است. در این انجمن می توان جدول و تاریخ نشست های بی خانمان ها و اخباری در مورد گروه های مشابه سایر شهرها را خواند. در واقع کامپیوترهای ارزان و دسترسی رایگان به اینترنت باعث به وجود آمدن چنین پدیده یی شده است. حتی عده یی پیش بینی می کنند که بحران اقتصادی اخیر با به زیر خط فقر کشاندن شهروندان طبقه متوسط جامعه، بر تعداد بی خانمان های لپ تاپ به دست وب گرد خواهد افزود.

«پل وستون» یک کارمند اخراج شده هتل می گوید از زمانی که از ماه دسامبر بیکار و بی خانمان شده است، «پاوربوک» مکینتاش برایش به منزله قایق نجاتی بوده است. او که آرزو دارد برنامه نویس کامپیوتر شود، در فروشگاه های مواد غذایی می نشیند و با اتصال به اینترنت بیسیم رایگان، به دنبال کار می گردد و روی برنامه یی کار می کند که آرزو دارد، روزی بتواند به کسی بفروشد. او به مقامات شهر در مورد مهیا کردن شرایط بهتر در پناهگاه ها ای میل زده است.

«لیزا استرینگر» برنامه یی نوشته است که به بی خانمان ها در زمینه یافتن کار و مهارت های کامپیوتری آموزش می دهد. او می گوید حتی کسانی که قادر به خواندن و نوشتن نیستند، این روزها برای خرید کامپیوتر پول جمع می کنند. حتی پیش آمده که به دانش آموزان بی خانمانی که برای خرید لپ تاپ پول جمع می کنند، توصیه کرده است تا سر و سامان یافتن وضعیت شان، از این کار خودداری کنند.

اما آنلاین شدن وقتی که آدم بی خانمان باشد چندان ساده نیست. شخص باید همواره به فکر منبعی برای تامین الکتریسیته لپ تاپ باشد و محل هایی که می تواند در آنها به اینترنت بیسیم دسترسی پیدا کند، شناسایی کند. خطراتی مثل بارش باران و دزدی را هم باید بر مشکلات افزود.

«رابرت لوینگستون» 49ساله، لپ تاپ «ایسوس»اش را از زمانی که از ماه دسامبر آپارتمانش را از دست داد، با خود به هر جایی می برد. او کارش را در یک شرکت امنیتی از دست داد و بعد از آن نتوانست کار دیگری برای خود دست و پا کند. نویسنده این مقاله لوینگستون را در حالی ملاقات کرد که در کافه یی نشسته و با بهره گیری از اینترنت بیسیم رایگان آنجا، آنلاین شده بود. وی در این خصوص می گوید بی خانمان شدن هراس انگیز است ولی وقتی در اینجا هستم حس می کنم با بقیه مردم فرقی ندارم. گفته می شود درآمد لوینگستون محدود به یک چک 59 دلاری کمک های اجتماعی است اما جالب آن است که بدانید او در بدو بی خانمان شدن، تردیدی در خریدن یک اکانت پرمیوم 25 دلاری «فیلکر» به دل راه نداد چرا که او تمایل داشت بتواند عکس هایش را به همه نشان بدهد.

اما بزرگ ترین دغدغه برای «اسکیپ شریبر» 64ساله، تامین برق کامپیوتر مک اش است. او که قبلاً شغلی در زمینه سیستم های گرمایشی و تهویه داشت، هم اکنون در یک ون روزگار می گذراند و ناچار است با باتری همین ون، لپ تاپش را روشن نگه دارد. او برای خنک کردن لپ تاپ از یک لیف حمام مرطوب که زیر کامپیوتر قرار می دهد، استفاده می کند و می گوید با این حقه، اگر با لپ تاپ ویدئو تماشا نکند، شارژ باتری ها برای 16 ساعت کافی خواهد بود. شریبر یک فیلسوف آماتور است. او به کمک لپ تاپش نوشته های متفکران مختلف را می خواند و بر این باور است که نوشتن درباره رفتار و انگیزش های انسان به او کمک می کند که حس کند چه بر سر او آمده است.

اما «مایکل راس» 50ساله یک بی خانمان دیگر که در چادری سکونت دارد، علایق دیگری دارد. او که یک لپ تاپ HP با مانیتور 17 اینچی و هارد 320 گیگابایتی دارد، یک هارد اکسترنال هزار گیگاباتی هم دارد که ظرفیت ذخیره اطلاعات 200 DVD را دارد. او عاشق فیلم دیدن است. او بعضی از فیلم ها را به صورت آنلاین اجاره و مابقی را به کمک اتصال اینترنت کتابخانه عمومی سانفرانسیسکو دانلود می کند.

اما «کوری دکتروف» نویسنده مشهور وبلاگ Boing Boing که این مقاله را انعکاس داده بود در پستی از زاویه جالب تری به قضیه نگاه کرده است. او معتقد است ظرف چند سال بعد امکان دسترسی به اینترنت هم جزء بندهای پیمان نامه حقوق بشر سازمان ملل متحد خواهد شد. شاید شما با شنیدن این حرف تعجب کنید اما جالب است بدانید چند دهه قبل هم در ابتدا وقتی کسانی درصدد برآمدند حق آزادی بیان، آموزش و حریم خصوصی را جزء حقوق اساسی انسان ها قرار دهند و بر حقوق ابتدایی همچون دسترسی به آب و غذا و محل اقامت بیفزایند هم با عکس العمل های توام با تعجب روبه رو می شدند.

با همه این مسائل باید این سوال را مطرح کرد که سرعت دسترسی این بی خانمان ها به اینترنت بیشتر است یا کاربران ایرانی که ماهانه چندده هزار تومان صرف شارژ اینترنت به اصطلاح ADSL یا وایرلس خود می کنند.

منبع: / روزنامه / اعتماد ۱۳۸۸/۰۳/۲۰به نقل از: pezeshk.com1