من در دهه‌های 1980 و 90 بزرگ شدم، با والدینی که به شدت «زمان صفحه» من را کنترل می‌کردند، که تقریباً به طور انحصاری به معنای تلویزیون در آن زمان بود، و همچنین یک بازی جیبی که در 10 سالگی مرد و هرگز جایگزین نشد. من هم مانند بسیاری در نسل خودم، این حس کلی را به خود جذب کردم که بازی های ویدیویی، مانند تلویزیون، پوسیدگی مغزی بیهوده هستند.

اکنون، دو پسر من، 12 و 13 ساله، در دنیای دیجیتال به گونه ای بزرگ می شوند که من رشد نکرده ام. نسل آنها به صورت آنلاین زندگی می کند - از زمان شروع همه گیری، ساعات بیشتری را در فضاهای مجازی سپری می کنند.

من خوش شانس هستم: پسرانم با مادر مجرد خود که به طور مزمن ناتوان شده، سخت کوش و مهربان هستند. آنها بزرگ کردن آنها را به همان اندازه که دوران نوجوانی ممکن است آسان و شادی بخش می کنند.

اما هنوز قوانین خانه ما در مورد بازی های ویدیویی خودسرانه است و اختلافات ما بر سر آنها دائمی است. بدون فریاد 'بازی در شب های مدرسه ممنوع!' یا 'نه قبل از شام!' کار کرده است، یا به آنها الهام گرفته است که در عوض یک مهارت جدید بیاموزند.

وقتی نوبت به تنظیم استفاده از بازی آنها می رسد، احساس می کنم کور پرواز می کنم و می دانم که تنها نیستم. بسیاری از والدین نگران هستند که برای محدود کردن بازی آنلاین بیشتر تلاش کنند.

اما همانطور که از صحبت با متخصصان متعدد -روانشناسان، طراحان بازی و محققین فهمیدم- تاثیر بازی های ویدیویی نسبت به سایر انواع زمان نمایش صفحه، مانند رسانه های اجتماعی، جزئی تر است. در واقع، برخی تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند اثرات مثبتی مانند ترویج حل مسئله، یا کار گروهی و ارتباطات داشته باشد.