حماسه مثال‌زدنی و غرورآفرین آزادی خونین‌شهر یکی از نقاط عطف انقلاب اسلامی است که همایش اسلامی و ملی ایرانیان را به رخ جهانیان کشید؛ حماسه‌ای که می‌توان آن را درمان‌کننده عقده 150 ساله‌ای دانست که خفت شکست ایرانیان از روس در دو جنگ پی در پی را جبران کرد. شکست ایرانیان در جنگ‌های ایران و روس، به رغم فتوای علمای تراز اول وقت، نشان می‌دهد نبود پیوند عمیق بین حاکمیت و مردم و شفاف نبودن ایدئولوژی مبارزه می‌تواند شکست را حتمی و خفت تاریخی را به ارمغان آورد و نسل‌های متمادی را دچار افسردگی تاریخی نماید. اما حماسه خرمشهر نه با فتوای علمای تراز اول که به فرماندهی آنان انجام شد. الگوی رفتاری ایرانیان در آزادسازی خرمشهر دارای خصایص و شاخص‌هایی است که ارزش بازخوانی آن در همه اعصار وجود دارد و تمسک به شاخص‌های آن می‌تواند به مثابه کارگاه علمی و تجربه‌ای گرانقدر، در راستای حل معضلات ملی به کار گرفته شود. اولین شاخص پیروزی در خرمشهر عمل به فرمان رهبری بود که مظهر اسمای الهی بود، بنابراین در قله عوامل پیروزی خرمشهر باید ولایت فقیه را یافت؛ ولایتی که هم دست و بازوی آزادکنندگان خرمشهر را می‌بوسید و هم در تأسی به سیره پیامبر اعظم (ص) جهاداکبر را به رخ جهادکنندگان اصغر می‌کشد که «خرمشهر را خدا آزاد کرد». شاخص دوم به دور ریختن سلایق و علایق فردی و جناحی بود که از رزمندگان ملت ایران ید واحده‌ای می‌ساخت که غیر از امام به چیزی نمی‌اندیشیدند. برای رزمنده‌ای که در دشت تفتیده شلمچه و جاده اهواز – خرمشهر و پل نو می‌جنگید، اصلاً مهم نبود که فرمانده او کیست، فهم نظامی‌اش چقدر است؟ چگونه بر این مسئولیت وارد شده است؟ و... او به فرمان امام می‌جنگید و می‌دانست که اگر برای خرمشهر کشته شود، شهید نیست زیرا همان خلف صالح انبیا که به وی اذن جهاد داده است فرمود: «اینکه بگوییم در قبال خون شهیدانمان خرمشهر یا شهرهای دیگر را آزاد کردیم، این پایین آوردن ارزش شهادت است و این خیال باطل ملی‌گراهاست. » این سخن حکیمانه امام نشان از جایگاه متعالی انسان و کرامت والای وی داشت که: همه خرمشهر به پای خون یک جوان نمی‌ارزد، مگر آنکه جهادگر آن عرصه فقط برای خدا سر در طبق اخلاص گذاشته باشد و این چنین کشته شدن او شهادت است. امام عرق ملی‌گرایی در آزادسازی خرمشهر را در نطفه خفه کرد تا بگوید ایرانیان در مبارزه خونین خویش مکتبی به نام ایران را نمی‌شناسند و برای خاک و جغرافیا نیست که می‌جنگند. وطن آنان اسلام است و آنان به دنبال بسیج بزرگ سربازان اسلام جهت جنگ اعتقادی در جهان هستند. الگوی خرمشهر نشان داد درجه خلوص، رمز پیروزی است و فقط یکرنگی می‌تواند در ذیل بال ولایت با موفقیت عمل کند.
در فردای حماسه خرمشهر هیچ فرماندهی از فرماندهان آن نبرد، منیت‌ها را به میدان نیاورد و هیچ کس برای خود نقشی قائل نبود. از فردای پیروزی، گمنامی سیره رادمردان آن شد و به دور از هیاهوهای سیاسی معامله‌کنندگان با خدا از سخنرانی و رسانه و جولان‌دهی گذشتند. فاتحان خرمشهر از ده‌ها مکان آن شهر تصاویر اولیه خود را از مسجد جامع آن به دنیا مخابره کردند تا اصالت نبرد خود را به جهانیان معرفی نمایند. مسجد نماد مبارزه آنان بود و این قبله‌نمای انقلاب اسلامی خاستگاه همیشگی یاران انقلاب اسلامی است. فتح خرمشهر حاصل حرکت در صراط مستقیم الهی بود که در غیر این صورت دعای وی نیز بی‌تأثیر می‌افتاد و...
بنابراین آنچه ما را در خرمشهر به پیروزی رساند، اکسیری بود که امروز جامعه ما به شدت به آن نیاز دارد، یعنی ولایت‌پذیری، سنگ‌ زیرین آسیاب شدن و دم بر نیاوردن، اخلاص، یکرنگی و گم کردن خویش و همه چیز را برای خدا خواستن و صراط خدا را در امام (ره) دیدن، یاد باد آن روزگاران، یاد باد.

منبع: / روزنامه / جوان ۱۳۹۰/۳/۳
نویسنده : کریم دهکردی