در ماده دوم «پیش نویس قواعد اخلاق حرفه ای بین المللی» که توسط شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد تدوین شده، اولویت منافع عمومی بر امتیازهای شخصی و منافع خصوصی رسانه ها و فعالان در آنها مورد توجه قرار گرفته و مصادیقی نیز ذکر گردیده است. اینکه حاکمیت کرامت و حیثیت حرفه روزنامه نگاری بر هر آنچه مسؤولان رسانه ها از کارکنان خود می خواهند یا آنان، خود، انجام می دهند، به عنوان اصلی خدشه ناپذیر مورد یادآوری قرار گرفته و از جمله بر وجود مسؤولیت در برابر بهره برداری از حق آزادی انتشار، حرمت حریم خصوصی اشخاص و مرز آن با منافع عمومی و حفظ حقوق منابع خبری تأکید شده است. رسانه های مستقل نباید با حکومتها و شرکتهای بزرگ ارتباط مالی داشته باشند. این نکته ای است که بسیاری از روزنامه ها و روزنامه نگاران مستقل بر آن تأکید دارند، ولی همیشه روزنامه نگارانی هستند که برای اطلاع رسانی درباره موضوعهای خاص از صاحبان منفعت پول یا هدیه دریافت می کنند. این مشکل در همه دنیا وجود دارد، چنانکه چندی پیش بازرس عمومی وزارت دفاع آمریکا اعتراف کرد که آن وزارتخانه توسط قراردادی که با بنگاهی به نام «گروه لینکلن» امضا کرده است، به طور مخفیانه روزنامه نگاران و سازمانهای مطبوعاتی و رسانه ای عراق را اجیر کرده و با پرداخت پول کوشش کرده است اخبار مثبت و مورد نظر آمریکا و قوای اشغالگر در روزنامه ها و سایر رسانه های آن کشور منتشر شود. ژانویه 2005 نیز رسانه های آمریکا گزارش کرده بودند، خانم «مگی گالاگر» مقاله نویس محافظه کار از وزارت بهداشت و خدمات انسانی دولت پرزیدنت بوش 21 هزار و 500 دلار گرفته بود که در لابه لای مقالات خود برنامه این وزارتخانه مبنی بر تشویق جوانان به ازدواج را نیز تبلیغ کند. این افشاگری نخست توسط «هوارد کورتس» نویسنده واشنگتن پست انجام شده بود که رسانه های دیگر از جمله شبکه های تلویزیونی دنبالش را گرفتند. رسانه های آمریکایی و مردم این کشور حساسیت خاص نسبت به کمک مالی دولت به روزنامه نگار و روزنامه دارند. آنها می خواهند که ژورنالیسم کاملاً جدا از دولت باشد و مستقل عمل کند تا بتواند نقایص کار دولت و اشتباه ها را اعلام دارد و چشم و گوش مردم باشد. قبلاً افشا شده بود که آرمسترانگ ویلیامز مقاله نویس سرشناس 240 هزار دلار از وزارت آموزش و پرورش آمریکا گرفته بود تا برنامه «حتی یک دانش آموز نباید در دروس خود عقب بماند»، دولت را تبلیغ کند و جا بیندازد. با این افشاگری، بسیاری از رسانه ها به انتشار تفسیرهای ویلیامز پایان دادند. هر دو نویسنده به طور ضمنی از خوانندگان مقالاتشان و شنوندگان آنها در رادیو و تلویزیون عذرخواهی کرده اند.
جورج بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا در پی این دو افشاگری، وزیران کابینه خود و سازمانهای دولتی را از دادن پول به مقاله نگاران برای تبلیغ برنامه های دولتی ممنوع کرد. به تازگی نیز یک شرکت تولیدکننده محصولات پوستی در آمریکا به روزنامه هایی که اطلاعیه مطبوعاتی آن را چاپ کرده بودند، 100 دلار به ازای هر خواننده ای که برای درمان مراجعه کرده بود، پرداخت کرد. یک شرکت دارویی دیگر هم به روزنامه نگاران پیشنهاد داد در صورت حضور در جلسات مشورتی به آنها 250 دلار پرداخت خواهد کرد. آنچه به نظر می رسد، آن است که استخدام روزنامه نگار مزدور یک روش زشت و استعماری است، ولی زشت تر از آن، قانونی کردن آن است. هدف اصلی پروپاگاندا، تأثیر آن روی مخاطبان و افکار عمومی است، ولی اجیر کردن روزنامه نگاران و مزدوری مطبوعات که آمریکا آن را رسماً اعلام می کند، در حقیقت سلب اعتماد مردم و خوانندگان و بینندگان به رسانه است.

منبع: / روزنامه / قدس ۱۳۹۰/۴/۲