هرچه ارتش لیبی به سمت شرق پیشروی و دایره را بر انقلابی‌های نیمه‌مسلح تنگتر می‌کند، درخواست برای مداخله نظامی‌خارجی شدت می‌گیرد. طرفهای بین‌المللی هم سعی می‌کنند به قذافی بفهمانند که ماندنش فایده‌ای ندارد و حتی اگر بتواند مخالفان خود را بازداشت کند، حسابش با دادگاه بین‌المللی جنایات جنگی است، نباید به پول‌هایش در بانک‌های خارجی فکر کند و همسایگانش نیز از وی می‌گریزند.
قذافی فکر نمی‌کرد در کشورش قیام و انقلابی رخ دهد و خودش را برای چنین وضعی آماده نکرده بود. مردم در شهرهای مهم شرق کشور با دست خالی موفق شدند این مناطق را آزاد کنند و حوزه نفوذ خود را به شهر زاویه گسترش دهند که در 60 کیلومتری غرب طرابلس قرار دارد. قذافی فوراً ارتش و شبه نظامیان را به راه انداخت و از مزدوران آفریقایی هم استفاده کرد. هرکس می‌خواهد روزی هزار دلار کاسب شود خود را به چاد می‌رساند و از آنجا به لیبی می‌رود. برای فقیران آفریقایی چنین درآمدی در یک روز، مخارج چند ماه آنها را تأمین می‌کند.
بر خلاف ارتش‌های مصر و تونس، آمریکا و غرب نفوذی در ارتش لیبی ندارند و نتوانستند آن را بی‌طرف نگه دارند. نتیجه این شد که قدافی شوک اول را پشت سر گذاشت و با هواپیما و تانک به جان مردمی‌افتاد که برای دفاع از خود هیچ ندارند. واحدهایی هم که از ارتش به انقلاب پیوستند، نتوانستند تغییری در جبهه‌ها پدید آورند.
مداخله نظامی‌برای نجات انقلاب، پدیده بی‌سابقه‌ای در جهان است!! بیشتر دولت‌های عربی، و از جمله تمامی شش عضو شورای همکاری خلیج فارس می‌خواهند که آسمان لیبی از دست قذافی و نیروی هوایی خارج شود تا نتواند از نیروی هوایی استفاده کند. پادشاه عربستان با قذافی مسئله شخصی دارد و یک بار از طرح ‌ترور وی جان سالم به در برده است. در ضمن، همراهی کردن با انقلابی‌های لیبی، پیامی ‌هم برای مخالفان تحول‌خواه داخلی در شبه جزیره عربستان است که این دولت‌ها هم چندان ارتجاعی نیستند و در پیروزی انقلاب در کشوری عربی، نقش دارند!!‏
آمریکا و اروپا تجهیزات نظامی‌خود را به لیبی نزدیک می‌کنند. یک بار می‌گویند برقراری منطقه پرواز ممنوع نیاز به این دارد که قبلاً پدافند هوایی لیبی از کار بیفتد و بار دیگر می‌گویند فقط دو روز برای این کار کافی است. جنگ‌های افغانستان و عراق هم درس‌هایی فراموش نشدنی به غرب داده است مبنی بر این که مداخله نظامی‌ آن قدر هزینه مالی و انسانی دارد که حتی در صورت وجود نیات حسنه! باز هم معلوم نیست نتیجه چه از آب درمی‌آید. ‏
نگرانی‌های زیادی وجود دارد که آیا غرب برای حفظ جان مردم لیبی وارد عمل می‌شود یا مقاصد استعماری در سر دارد و دلش برای نفت لیبی می‌سوزد؟ اگر این مداخله صورت گیرد و قذافی شکست بخورد، آیا امکان تکرار آن در هر کشوری که مردمش قیام کنند، البته تحت لوای سازمان ملل متحد، وجود دارد؟ از همین جاست که الجزایر و چند کشور دیگر عربی، که نامزد انفجارهای بعدی‌اند، با چنین طرحی مخالفت می‌کنند.
اگر وقت با بحث‌های سیاسی سپری شود و ارتش قذافی بازهم پیشروی کند و بتواند بنغازی را هم از دست مردم خارج کند، دمار از روزگار مخالفان خود در خواهد آورد و کشتار خواهد کرد. همین حالا هم در شهر طرابلس بازداشت‌های شبانه ادامه دارد. شب بهتر است، چون در روز خبرنگاران خارجی می‌توانند همه چیز را ببینند!

منبع: / روزنامه / اطلاعات ۱۳۸۹/۱۲/۲۳
نویسنده : سید محی الدین ساجدی