من در غرب میانه آمریکا به دنیا آمدم و بزرگ شدم، اما دوست دارم از وطن پدر و مادرم در ژاپن دیدن کنم. در مرکز هر سفر، غذا همیشه وجود دارد: خدای من، غذا.

غذا خوردن در اینجا یک وسواس خشمگین ملی است، دلیل خوبی هم دارد. انواع شگفت انگیز غذا در همه جا موجود است. این همه خوشمزه است و - از همه مهمتر، برای من - همیشه تازه است.

نودل سوبا به سفارش، با سبزیجات فصلی تمپورا سرخ شده تهیه می شود. سوشی و ناهار برنج کاری در سکوهای قطار فروخته می شود. می‌توانید در گذشته از غذاهای خاص، از گوشت‌های مرمری گرفته تا سبزیجات ترشی میزو گرفته تا کوفته‌های دست‌ساز گیوزا، در دپا چیکا یا زیرزمین‌های فروشگاه‌های بزرگ سرگردان شوید.

یک ارادت برده‌وار به خوش‌خوراک وجود دارد که ممکن است در هر جای دیگری دیوانه به نظر برسد. در ماه‌های تابستان، هلوهای خانگی در بالشتک‌هایی بسته‌بندی می‌شوند تا از گوشت لطیف گونه‌های نوزاد محافظت کنند.

چیزی که در مورد ژاپن قابل توجه است این است که تقریباً به هر کجا که بگردید چنین غذاهایی در دسترس است، اما چاقی تهدیدی برای سلامت عمومی در ایالات متحده نیست.

هم ایالات متحده و هم ژاپن کشورهای صنعتی ثروتمندی هستند، اما دو طرف طیف چاقی را اشغال می کنند. در حال حاضر، 43 درصد از جمعیت ایالات متحده چاق هستند - تقریباً 10 برابر نرخ ژاپن 4.5 درصد.

از تری هوانگ، استاد سیاست های بهداشتی در دانشگاه شهر نیویورک، درباره تناقض آشکار در رابطه ژاپن با غذا می پرسم. او می گوید دلایل مختلفی وجود دارد که بیشتر آنها ریشه در تاریخ فرهنگی ژاپن دارد. او می‌گوید ژاپن - و به طور کلی کشورهای آسیایی - در مقایسه با راحتی، مثلاً، یا لذت فوری، تأکید بیشتری بر سلامت و طول عمر دارند./ ان پی آر