نويسنده : محمد نیکوصحبت 
استاد راهنما : موسوی حرمی 
مقطع : کارشناسی ارشد 
استاد مشاور : رحمان بوالحسنی 
دانشگاه : ادیان و مذاهب 
تاريخ دفاع : 1397

سلوک عملی از منظر مکتب نجف موضوع پژوهش حاضر است که با تأکید بر آثار مرحوم آیت‌الله شیخ علی سعادت‌پرور سامان یافته است. منظور از «سلوک عملی» در این‌جا مراتب، مراحل و روش‌های خودسازی و حرکت در تهذیب نفس است که ایشان در آثار خویش به تبیین آن پرداخته‌اند. در این پژوهش کوشش شده است زوایای مختلف سلوک عملی در قالب سه بخش مبانی سلوک، روش سلوک و آثار سلوک به بحث و بررسی گذاشته شود. شاخصه‌های فوق فصل ممیز این مکتب از سایر مکاتب عرفانی است زیرا بزرگانی چون مرحوم سعادت‌پرور و سایر پیشگامان مکتب عرفانی نجف با قائل شدن به ساختارهای معرفتی عرفان شیعی، مبانی، روش و غایات متفاوتی را ترسیم کرده‌اند. از دیدگاه این عرفا، نزدیک‌ترین و بهترین راه رسیدن به مقام معرفة الله و خرق حجب نورانی و ظلمانی، معرفت النفس است که در این پژوهش به عنوان مهم‌ترین شاخصه سلوک معرفی می‌گردد. اما اصلی‌ترین تفاوت این مکتب با سایر مکاتب عرفانی، در غرض و هدف سلوک است. در این مکتب، غرض از سیر و سلوک فقط رسیدن به نهایت درجه عبودیت و بندگی خدای متعال است. عرفای این مکتب تأکید دارند بالاترین کمال و برترین آرامش، معرفت خداوند و لقای اوست و هرکس به مادون این مقام اکتفا کند، زیان‌کار است. از این رو، روش سلوک در اندیشه آیة‌الله سعادت‌پرور در چارچوب مراحلی چند که هم‌سو و هم‌پایه این اغراض و اهداف باشد، تبیین شده است تا یاری‌گر تمام‌عیار سالک در مسیر رسیدن به آن باشد. از دیدگاه ایشان، سلوك اين مراحل، موقوف به امورى چند است كه بدون آن‏ها نمی‌توان به منزل رسيد و تحصیل علم به احکام ایمان، اولین چیزی است که سالک پیش از شروع و گام نهادن در مراحل سلوک باید به آن آراسته گردد و اگر كسى از اين علم بی‌بهره باشد، مجاهده او به ثمر نخواهد نشست.