با اوج گرفتن بحران انرژی، ارائه راه حل های فنی برای استفاده از انرژی های نو رواج بیشتری می یابد. نکته اصلی در این میان، روی آوردن به گزینه های مختلف انرژی های نو، بررسی پیشینه و محدودیت های دستیابی به آنها است. با اطلاع از پیشینه این گونه انرژی ها می توان میزان سرعت و هزینه کاربرد آنها را در آینده پیش بینی کرد.
فعالیت دولت ها، شرکت ها و حتی دانشمندان در زمینه ارائه فناوری های جدید چندان عمده نیست، اما این مسئله به کوتاهی آنها در این زمینه مربوط نمی شود بلکه فناوری جدیدی برای مقابله با پایان یافتن سوخت های فسیلی وجود ندارد.
بیشتر منابع انرژی که در قرن بیستم کشف شده اند، نتیجه پژوهش های هسته ای و به بیان دیگر، محصول فرآیندهای هسته ای ساخت بشر هستند. بیشتر این عناصر جدید هسته ای تنها چند ثانیه دوام و طول عمر دارند. ساختار برخی از آنها را نیز فقط چند اتم تشکیل می دهد. بازده این فرآیندهای هسته ای به قدری کم است که گاه سالانه کمتر از یک گرم عنصر انرژی را تولید می کنند. برخی از این عناصر ساخته بشر عبارتند از: «روترفوردیوم»، «دوبنیوم»، «سیبورگیوم»، «کریوم»، «برکلیوم»، «کالیفرنیوم»، «فرمیوم»، «مندلیوم»، «نوبلیوم» و «لورنسیوم». البته عناصری نظیر «پلوتونیوم» قرن ها پایداری و دوام دارند.

صفحات خورشیدی و انرژی باد
بررسی پیشینه انرژی های نو که به عنوان جانشین سوخت های فسیلی در آینده معرفی شده اند، در این مجال کوتاه خالی از لطف نیست.
صنعت پیل های خورشیدی و صفحات خورشیدی (فتوولتاییک)، صنعت جدید و نوپایی نیست. کشف این صنعت به دهه 1800 برمی گردد. با تلاش فراوانی که برای توسعه فناوری این صنعت در چند دهه انجام شده، هزینه کاربرد این صفحات به مرور زمان کاهش یافته، اما در مقایسه با فناوری های موجود در تراشه رایانه ها و تلفن های همراه، سرعت کمتری داشته است.
در سال های آینده و با کاهش سوخت های فسیلی، انرژی باد منبع کم هزینه تری نسبت به انرژی برق خواهد بود. در میان اروپایی ها کشور دانمارک در زمینه کاربرد انرژی باد برای تولید برق پیشگام بوده است. در حال حاضر نیز، توربین های بادی فراوانی برای سنجش سرعت و میزان انرژی زایی باد در سطح جهان نصب شده است، اما نظر کارشناسان این نوع انرژی بسیار متفاوت است. به عقیده آنها، باد نمی تواند جانشین کامل سوخت نیروگاه هایی شود که برای تامین انرژی برق جهان با سوخت های فسیلی فعالیت می کنند. به بیان دیگر، برای توسعه فناوری های مربوط به انرژی های نو، آنچه شدنی بوده، انجام و اوج توسعه آنها سپری شده است. چه نتیجه ای جز این می توان گرفت که با پایان یافتن منابع انرژی و اوج تولید آنها، به موجودیت فناوری های آنها نیز باید مهر پایان زد!

منبع: / خبرگزاری / شانا