کشف اسکلتی کامل در آبراهه‌های تخت جمشید می‌تواند اطلاعات مهمی در مورد تاریخ این محوطه تاریخی پس از ویرانی آن توسط اسکندر مقدونی در سال ۳۳۰ پیش از میلاد ارائه دهد.
این اسکلت که متعلق به یک مرد حدوداً ۳۰ تا ۴۰ ساله است، در عمق حدود ۴ متری از سطح زمین و در درون آبراهه‌ای در حیاط جنوبی کاخ تچر پیدا شد. اسکلت در حالت خمیده و رو به پهلوی راست قرار داشت و جمجمه آن به سمت شرق بود. بر روی اسکلت، سه قطعه سنگ قرار داشت که دست کم یک عدد از آن‌ها دارای نقوش تزئینی مشابه پلکان‌های اطراف حیاط کاخ تچر است.
به گفته احمدعلی اسدی، سرپرست کاوش در آبراهه‌های تخت جمشید، این اسکلت به احتمال قریب به یقین مربوط به پس از ویرانی تخت جمشید است. وی می‌گوید: «این اسکلت در حالی پیدا شد که روی آن سه قطعه سنگ قرار داشت که به نظر می‌رسد برای نشانه‌گذاری محل دفن آن استفاده شده است. همچنین، این اسکلت به شکلی دفن نشده است که نشان دهد تدفین آیینی داشته باشد. این احتمال وجود دارد که این اسکلت متعلق به یکی از افرادی باشد که پس از ویرانی تخت جمشید، در این مکان به عنوان محافظ یا نگهبان مشغول به کار بوده است.»
نتایج آزمایش DNA اسکلت‌های قبلی که در آبراهه‌های تخت جمشید کشف شده‌اند نیز مشخص شده است. این آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این اسکلت‌ها متعلق به افراد مختلف و از نقاط مختلف ایران بوده‌اند. این امر نشان می‌دهد که تخت جمشید پس از ویرانی، همچنان به عنوان یک مکان مهم و مقدس برای مردم ایران باقی مانده بود.
کاوش در آبراهه‌های تخت جمشید همچنان ادامه دارد و امید است که نتایج این کاوش‌ها اطلاعات بیشتری در مورد تاریخ و فرهنگ این محوطه تاریخی مهم ارائه دهد.