علی نظمی تبریزی، شاعر و ادیب نامدار آذربایجانی، در سن ۹۶ سالگی درگذشت.
نظمی تبریزی در اول مهر ۱۳۰۶ در تبریز به دنیا آمد. او از شاگردان ملک‌الشعرای بهار و محمدامین ادیب طوسی بود و از ۱۶ سالگی به سرودن شعر پرداخت.
نظمی تبریزی در طول حیات خود آثار متعددی در زمینه‌های شعر، تحقیق و ترجمه منتشر کرد. از جمله آثار او می‌توان به «هفت شهر»، «فریادهای عاشقانه»، «دیوان اشعار نظمی تبریزی»، «دویست سخنور»، «گلشن معانی»، «گلبانگ»، «فروغ عمر»، «نیایش و ستایش» و «سیمرغ غزل» اشاره کرد.
نظمی تبریزی با شهریار، شاعر نامدار معاصر، رابطه‌ای دوستانه داشت و پیکر شهریار را در سال ۱۳۶۷ در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرد.
درگذشت نظمی تبریزی، فقدان بزرگی برای جامعه ادبی ایران و آذربایجان است. او شاعری توانا و محققی برجسته بود که آثارش همواره مورد توجه دوستداران ادبیات قرار خواهد گرفت.
آثار نظمی تبریزی

هفت شهر (شعر)
فریادهای عاشقانه (گزیده غزلیات)
دیوان اشعار نظمی تبریزی (جلد اول)
دویست سخنور (تذکره الشعرای منظوم و منثور)
گلشن معانی (شرح برخی ابیات مشکله فارسی)
گلبانگ (گزیده اشعار)
فروغ عمر (گزیده غزلیات)
دیوان اشعار نظمی تبریزی (جلد دوم)
نیایش و ستایش (گزیده اشعار به همراه ورقی از سروده‌های چاپ‌نشده)
سیمرغ غزل (ارج‌نامه استاد علی نظمی تبریزی)