رئالیسم کلاسیک و ساختارگرایی دو نظریه متفاوت در مورد ماهیت واقعیت هستند. رئالیسم کلاسیک معتقد است که واقعیت یک شیء مستقل از ادراک است که می تواند به طور عینی توسط انسان ها شناخته شود. ساختارگرایی، از سوی دیگر، معتقد است که واقعیت یک ساخت اجتماعی است که توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد.
در زیر برخی از تفاوت های کلیدی بین این دو نظریه آورده شده است:
رئالیسم کلاسیک

واقعیت یک شیء مستقل از ادراک است.
واقعیت می تواند به طور عینی توسط انسان ها شناخته شود.
دانش یک بازتاب واقعیت است.
علم ابزاری برای شناخت واقعیت است.

ساختار گرایی

واقعیت یک ساخت اجتماعی است.
واقعیت توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد.
دانش یک محصول از ساختارهای اجتماعی است.
علم یک ابزار برای حفظ ساختارهای اجتماعی است.

تفاوت های خاص

درک واقعیت: رئالیسم کلاسیک معتقد است که واقعیت یک شیء مستقل از ادراک است که می تواند به طور عینی توسط انسان ها شناخته شود. ساختارگرایی، از سوی دیگر، معتقد است که واقعیت یک ساخت اجتماعی است که توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد.

رئالیسم کلاسیک واقعیت را به عنوان یک شیء ثابت و مستقل از ادراک انسان می بیند. این نظریه معتقد است که واقعیت وجود دارد، حتی اگر انسان ها وجود نداشته باشند. رئالیسم کلاسیک همچنین معتقد است که واقعیت می تواند به طور عینی توسط انسان ها شناخته شود. این بدان معناست که انسان ها می توانند واقعیت را بدون تأثیرگذاری بر آن مشاهده و توصیف کنند.
ساختارشگرایی، از سوی دیگر، واقعیت را به عنوان یک ساخت اجتماعی می بیند. این نظریه معتقد است که واقعیت توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد. به عنوان مثال، ساختارگرایان معتقدند که مفهوم "عشق" یک ساخت اجتماعی است که توسط زبان و فرهنگ شکل گرفته است. این مفهوم وجود ندارد، حتی اگر انسان ها وجود نداشته باشند.

منبع دانش: رئالیسم کلاسیک معتقد است که دانش یک بازتاب واقعیت است. این نظریه معتقد است که دانش از طریق مشاهده و تجربه واقعیت به دست می آید.

ساختارشگرایی، از سوی دیگر، معتقد است که دانش یک محصول از ساختارهای اجتماعی است. این نظریه معتقد است که دانش توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد. به عنوان مثال، ساختارگرایان معتقدند که دانش علمی یک محصول از ساختارهای اجتماعی است که توسط قدرت و هنجارهای اجتماعی شکل گرفته است.

نقش علم: رئالیسم کلاسیک معتقد است که علم ابزاری برای شناخت واقعیت است. این نظریه معتقد است که علم می تواند به انسان ها کمک کند تا واقعیت را به طور عینی درک کنند.

ساختارشگرایی، از سوی دیگر، معتقد است که علم یک ابزار برای حفظ ساختارهای اجتماعی است. این نظریه معتقد است که علم می تواند برای تأیید و تقویت هنجارهای اجتماعی موجود استفاده شود.
نتیجه
رئالیسم کلاسیک و ساختارگرایی دو نظریه متفاوت در مورد ماهیت واقعیت هستند. رئالیسم کلاسیک معتقد است که واقعیت یک شیء مستقل از ادراک است که می تواند به طور عینی توسط انسان ها شناخته شود. ساختارگرایی، از سوی دیگر، معتقد است که واقعیت یک ساخت اجتماعی است که توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرد. این دو نظریه دیدگاه های متفاوتی در مورد ماهیت دانش، علم و واقعیت ارائه می دهند.
در ادامه به برخی از کاربردهای این دو نظریه در علوم اجتماعی می پردازیم.
رئالیسم کلاسیک
در علوم اجتماعی، رئالیسم کلاسیک اغلب برای مطالعه نهادهای اجتماعی مانند دولت، اقتصاد و خانواده استفاده می شود. این نظریه معتقد است که این نهادها ساختارهای عینی هستند که وجود دارند، حتی اگر انسان ها وجود نداشته باشند. رئالیسم کلاسیک همچنین می تواند برای مطالعه رفتار انسانی استفاده شود. این نظریه معتقد است که رفتار انسان توسط واقعیت عینی تعیین می شود.
ساختارشگرایی
در علوم اجتماعی، ساختارگرایی اغلب برای مطالعه زبان، فرهنگ و هویت استفاده می شود. این نظریه معتقد است که این پدیده ها توسط زبان و فرهنگ شکل می گیرند. ساختارگرایی همچنین می تواند برای مطالعه قدرت و هنجارهای اجتماعی استفاده شود. این نظریه معتقد است که قدرت و هنجارهای اجتماعی بر واقعیت اجتماعی تأثیر می گذارند.