سندرم استکهلم برای اولین بار در سال 1973 پس از سرقت مسلحانه یک بانک در استکهلم، سوئد، مورد توجه قرار گرفت. در این حادثه، چهار کارمند بانک توسط یک سارق به نام یان-اریک اولسون به گروگان گرفته شدند. اولسون گروگان‌ها را به مدت شش روز در بانک نگه داشت و در طول این مدت، گروگان‌ها شروع به همدلی با او کردند. حتی پس از آزادی، گروگان‌ها از اولسون دفاع کردند و از همکاری با پلیس خودداری کردند.
علت سندرم استکهلم هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما محققان معتقدند که عوامل مختلفی در بروز آن نقش دارند. این عوامل عبارتند از:

ترس و احساس ناامیدی: گروگان‌ها در موقعیتی قرار می‌گیرند که احساس می‌کنند کنترلی بر زندگی خود ندارند. این امر می‌تواند باعث ایجاد ترس و احساس ناامیدی در آنها شود.
محرومیت از تماس با دنیای بیرون: گروگان‌ها از دنیای بیرون جدا می‌شوند و تنها با گروگان‌گیران خود ارتباط دارند. این امر می‌تواند باعث شود که گروگان‌ها به گروگان‌گیران خود وابسته شوند.
رفتارهای محبت‌آمیز گروگان‌گیران: گروگان‌گیران ممکن است رفتارهای محبت‌آمیزی با گروگان‌ها داشته باشند، مانند دادن غذا، آب یا پناهگاه. این رفتارها می‌تواند باعث تقویت احساس همدلی گروگان‌ها نسبت به گروگان‌گیران شود.

سندرم استکهلم می‌تواند عواقب جدی برای گروگان‌ها داشته باشد. این سندرم می‌تواند باعث شود که گروگان‌ها از همکاری با پلیس خودداری کنند و حتی از گروگان‌گیران خود دفاع کنند. در برخی موارد، گروگان‌ها پس از آزادی نیز با گروگان‌گیران خود در ارتباط می‌مانند.
در برخی موارد، سندرم استکهلم می‌تواند در موقعیت‌های غیر از گروگان‌گیری نیز رخ دهد. به عنوان مثال، این سندرم ممکن است در روابط خانوادگی، روابط کاری یا حتی در روابط عاشقانه رخ دهد.