مقدمه
کنترل پاسچر در فعالیت‌های روزمره و عملکردهای مطلوب ورزشی لازم و ضروری است. کنترل پاسچر پویا به توانایی حفظ تعادل در هنگام حرکت و کنترل پاسچر ایستا به توانایی حفظ تعادل در حالت ایستا اشاره دارد. ناهنجاری زانوی پرانتزی (Genu varum) یکی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های اسکلتی در کودکان و نوجوانان است که با افزایش فاصله بین دو زانو در حالت ایستا مشخص می‌شود. این ناهنجاری می‌تواند بر عملکرد اندام تحتانی و در نتیجه بر کنترل پاسچر تأثیر بگذارد.
هدف
هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین ناهنجاری زانوی پرانتزی با کنترل پاسچر پویا و ایستا در پسران نوجوان بود.
مواد و روش‌ها
در این پژوهش نیمه‌تجربی، 20 نفر دانش‌آموز پسر 10 تا 12 سال به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه زانوی پرانتزی (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) سازماندهی شدند. آزمودنی‌ها هیچ‌گونه آسیب‌دیدگی در اندام تحتانی، آسیب سر و بیماری‌های مؤثر بر تعادل را نداشتند. کنترل پاسچر پویا و ایستا به ترتیب با آزمون تعادلی ستاره (SEBT) و تعداد خطای بالانس (BESS) اندازه‌گیری شد.
نتایج
نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در کنترل پاسچر پویا و ایستا پسران 10 تا 12 سال بین گروه زانوی پرانتزی نسبت به گروه کنترل وجود ندارد.
بحث
یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهد که وجود ناهنجاری زانوی پرانتزی بر کنترل پاسچر پسران 10 تا 12 سال مؤثر نبوده است. این یافته با نتایج برخی تحقیقات انجام شده در این زمینه هم‌سو است. به عنوان مثال، عنبریان و همکاران (1397) در پژوهشی نشان دادند که تفاوت معناداری بین کنترل پاسچر پویا و ایستا پسران 10 تا 12 سال دارای زانوی پرانتزی و گروه کنترل وجود ندارد.
به نظر می‌رسد علت عدم تأثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر کنترل پاسچر در پسران نوجوان، عدم توانایی رشد جسمانی و عضلانی مناسب آزمودنی‌ها باشد. در این سن، پسران هنوز در حال رشد هستند و ممکن است تفاوت‌های فردی در رشد عضلانی و اسکلتی باعث شده باشد که گروه کنترل نتواند خود را از جهت کنترل پاسچر نسبت به گروه زانوی پرانتزی، متفاوت نشان بدهد.
با این حال، لازم است تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شود تا تأثیر ناهنجاری زانوی پرانتزی بر کنترل پاسچر در سنین بالاتر و با توجه به عوامل مختلف مانند شدت ناهنجاری، سابقه ورزشی و وضعیت سلامتی فرد بررسی شود.