شیخ فضل‌الله نوری، از روحانیون برجسته و رهبران مشروطه‌خواهی ایران، در ۱۱ مرداد ۱۲۸۸ شمسی، برابر با ۱۳ رجب ۱۳۲۷ قمری، در میدان توپخانه تهران به دار آویخته شد.

شیخ فضل‌الله نوری از مخالفان سرسخت مشروطه‌خواهی به سبک غربی بود. او معتقد بود که مشروطه باید بر اساس قوانین اسلامی باشد و نباید با شرع مقدس در تضاد باشد. نوری همچنین از مخالفان امضای قرارداد ۱۹۰۷ بود که ایران را میان روسیه و انگلیس تقسیم می‌کرد.

پس از فتح تهران توسط مشروطه‌خواهان، شیخ فضل‌الله نوری دستگیر و محاکمه شد. او به اتهامات مختلفی از جمله مخالفت با مشروطه، تحریک مردم به شورش، و ارتباط با روسیه متهم شد. دادگاه نوری را مجرم شناخته و حکم اعدام او را صادر کرد.

اعدام شیخ فضل‌الله نوری یکی از نقاط عطف تاریخ مشروطه ایران بود. این اعدام باعث شد که بسیاری از مردم از مشروطه‌خواهی رویگردان شوند و به مخالفت با آن بپردازند.

برخی از دلایل اعدام شیخ فضل‌الله نوری عبارتند از:

• مخالفت او با مشروطه به سبک غربی
• مخالفت او با امضای قرارداد ۱۹۰۷
• نقش او در خیزش مردمی به نام "قیام تنباکو" که منجر به لغو امتیاز تنباکو شد
• نفوذ او در میان مردم و روحانیون

برخی از پیامدهای اعدام شیخ فضل‌الله نوری عبارتند از:

• کاهش حمایت مردم از مشروطه
• افزایش قدرت و نفوذ دربار
• آغاز دوره‌ای از ناآرامی و آشوب در ایران