پارناس (Parnasse) در اساطیر یونانی نام کوهی است که نه دختر خدای اسطوره ای یونان (Zeus) که الهه علم، هنر و ادبیات است در آن اقامت دارند.
در نیمه دوم قرن نوزدهم، مکتب پارناس به گروهی از شاعران جوان با رهبری کولنت دولیل (Leconte de l Isle) اطلاق شد که به مخالفت با رمانتیسم برخاسته بودند و تحت تأثیر تفکرات و آیین «هنری برای هنر» قرار داشتند و هدف آنان ارائه هنر درحد کمال و رسیدن به زیبایی مطلوب و آرمانی بود.
تئوفیل گوتیه (Theophile Goutie) از پیشگامان این مکتب، پارناس را اینچنین تعریف می کند: «هنر برای هنر، به معنای هنری آزاد ازهرگونه نگرانی و دغدغه فکری بجز زیبایی است.» یعنی آنان بدون توجه به موضوع، محتوی وهدف، تنها به جنبه زیبایی اثر اهمیت می دهند.

عقاید پارناسین ها:

۱. هنر برای هنر:
هنر را باید تنها به خاطر خود هنر تحسین و ستایش کرد و از آن هیچ استفاده ای را انتظار نداشت و تنها به دنبال زیبایی هنر بود. در واقع هنر باید آزاد و مستقل باشد. تئوفیل گوتیه در این مورد می گوید: «به محض اینکه، هنر مفید و سودمند شد، زیبایی و ارزش خود را از دست می دهد وتنها فایده هنر زیبایی آن است.»

۲. هنر تنها دلیل زندگی:
شاعر پارناس معتقد است که انسان در این دنیا با مشکلات پیچیده و مبهمی روبرو است و سرنوشت نامشخصی دارد و تنها هنر است که می تواند انسان را از این سردرگمی و بحران نجات دهد. البته هنری که عاری از هرگونه مسائل اخلاقی، فلسفی، سیاسی واجتماعی باشد وتنها به زیبایی مطلوب و آرمانی بپردازد، می تواند آرام بخش روح انسان باشد.

۳. پرستش زیبایی:
از نظر پارناسین ها، تنها یک دیوانه نسبت به زیبایی بی تفاوت و یک فرد نخبه نسبت به زیبایی حساس است. به این ترتیب، شاعر پارناس در شعر خود نه به دنبال دادن پیام اخلاقی و نه به دنبال بیان احساسات درونی خود است. بلکه او تمام تلاش خود را می کند تا کمال زیبایی و آراستگی همراه با مصراعهای آهنگین وهم قافیه را در شعر خود بکار برد.

۴. عدم شخص گرایی:
از نظر پارناسین ها، بیان شور، عشق و احساسات شخصی چیزی مبتذل و بی ارزش است. بلکه باید احساسات و زیبایی های غیرشخصی را بیان کرد تا به زیبایی وهنر همیشگی وجاودانه دست یافت.

۵. الهام گرفتن از هنرهای باستانی:
پارناسین ها همیشه نگاهشان به آثار ادبی وهنری گذشته است. برای آنان، هنر یونان و روم باستان دارای زیبایی ایده آل، آرامش بخش وجاودانه همراه بانوعی هماهنگی است و درکل تمدنهای کهن از نظر زیبایی و فلسفی الگویی مناسب برای آنان است. در ادبیات نیز پارناسینها به ادبیات کلاسیک بسیار گرایش دارند.

۶. ارج نهادن به کار:
پارناسین ها به الهام شاعرانه اعتقادی ندارند. چون معتقد به کار سخت تا حد درگیر شدن با مشکلات هستند. از نظر آنان عشق به زیبایی ظاهر و دستیابی به آن از طریق کار سخت به دست می آید.

۷. یأس و بدبینی:
پارناسین ها فکر می کنندکه شعر یک هنر سخت و بیان زیبایی ایده آلی است که توده مردم و افراد عادی قادر به درک و فهم آن نیستند. آنان زندگی را وهم و خیال و توأم با بدی و زشتی می دانند به همین دلیل نسبت به زندگی و جامعه خود بدبین و ناامید هستند.

قالبهای ادبی:
پیروان این مکتب برای بیان تفکرات و عقاید خود قالب ادبی شعر را برگزیدند.چون از نظر آنان وقتی کلام و فکر به اوج زیبایی برسد در قالب شعر ظاهر می شود.
وزن، زیبایی و غنای قافیه در شعر برای آنان بسیار اهمیت دارد. قصیده های چهارده بیتی و ترجیع بند از قالبهای شعری متداول این سبک هستند.
در سالهای۱۸۶۶، ۱۸۶۹ و ۱۸۷۶ آثار شاعران این مکتب در مجموعه شعری به نام «پارناس معاصر» در سه جلد منتشر شد.

محتوای اشعار پارناسین ها:
شاعر پارناس، شاعری است که حوادث، صحنه ها و زیبایی های اطرافش را برای خواننده بیان و توصیف می کند. او احساساتش را در اشعار خود دخالت نمی دهد و برخلاف رمانتیکها نسبت به طبیعت بی تفاوت است. ولی به تاریخ، علم و شعر مدرن توجه خاصی دارد.
پارناسین ها در انتخاب واژه ها، بیان و قالب گفتار دقت زیادی به خرج می دهند. آنان می خواهند به زیباترین شکل ممکن، هنرشان را به خواننده ارائه دهند و در این میان محتوای شعر برایشان چندان اهمیت ندارد. به همین دلیل محتوای اشعار آنان ساده وتهی از امید، آرزو، احساسات، خواستها و مملو از ناامیدی، یأس و بدبینی است.
پارناسین ها در شعر خود به دنبال هدف مشخصی نیستند زیرا عقیده دارند که جست وجوی هدفی معین در هنر، آن را از طبیعت خود دور می کند.