«پیتر گالاکر» هنرپیشة تازه به دوران رسیده‌ای است که با ایفای نقش در سریال‌های تلویزیونی مشهور شده است. او در چند فیلم‌ سینمایی مانند «وقتی خواب بودی» نیز نقش‌آفرینی کرده است. در این فیلم او را در صحنه‌ای می‌بینیم که سر پیچ خیابانی ایستاده و درحالی‌که موبایلش را محکم بین شانه و گوشش نگه داشته، می‌کوشد هم‌زمان هم صحبت کند و هم به فروشندة دوره‌گردی سفارش هات‌داگ بدهد. رفت‌وآمد مکرر عابران نیز او را به طرف پیاده‌رو هل می‌دهد. در زمینة تصویر، رانندة تاکسی‌ها را می‌بینیم که از میان ترافیک سنگین خیابان با تقلا راهی برای خود باز می‌کنند. این تصویر کاملی از شهر نیویورک در یک لحظه است، اما زمانی که کارگردان کات می‌دهد، در سمت راست گالاکر نمای سردر ساختمان 100 سالة شرکت خودروسازی فورد در جنوب شهر دیترویت خودنمایی می‌کند. این صحنه همراه دیگر صحنه‌های فیلم خانوادگی «بتی آن واترز»، در ایالت میشیگان، یعنی «هالیوود جدید» در غرب امریکا فیلمبرداری شده است.
دیگر ایالت‌ها از جمله نیومکزیکو و لویزیانا نیز تهیه‌کنندگان را با معافیت‌های مالیاتی به خود جلب می‌کنند. چند سالی بود که به نظر می‌رسید همة فیلم‌های «نیویورکی» یا در ونکوور یا در تورنتو فیلمبرداری می‌شوند. بااین‌حال، نرخ تبدیل ارز کانادا چندان به مذاق دست‌اندرکاران هالیوود خوشایند نبود. از سویی معافیت مالیاتی 42 درصدی تولید فیلم در ایالت میشیگان در سراسر امریکا امری سخاوتمندانه تلقی شد. تقریباً 70 فیلم سینمایی از جمله «گراند تورینو» (2008) به کارگردانی کلینت ایستوود، در این ایالت فیلمبرداری شده است. این اقدام پس از آن صورت گرفت که در ماه آوریل سال گذشته مقامات این ایالت قانون کاهش نرخ مالیات را تصویب کردند.
در سال 2007، گروه‌های فیلمبرداری نزدیک به چهار میلیون دلار در میشیگان خرج کردند. سال 2008 این رقم به بیش از صد میلیون دلار رسید. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند این رقم در سال‌جاری چهار برابر خواهد شد.
دو مسئله صنعت سینما را برای یک رونق نادر اقتصادی آماده کرده است؛ نخست ورشکستگی دو غول خودروسازی دیترویت است و دیگری افزایش نرخ متناوب بیکاری 22 درصدی امریکاست. درحال‌حاضر دانشگاه‌های امریکا دوره‌های عملی فشرده‌ای را در رشته‌های طراحی صحنه و نورپردازی برای کارگران ساختمانی بیکار و تکنیسین‌های برق ارائه و برگزار می‌کنند.
شرکت‌های اجاره‌دهندة اتومبیل، تولیدکنندگان مواد غذایی، هتل‌ها، نجارها، خشکشویی‌ها و دیگر سرویس‌دهندگان جملگی با رونق گرفتن تولید فیلم در این ایالت رونق گرفته‌اند. یکی از هتل‌های شاخص حومة شهر «تروی» در 32 کیلومتری شمال دیترویت، پیش از این‌که گروه فیلمسازی «گراند تورینو» به این ایالت بیایند، خود را آمادة کاهش پرسنل کرده بود، اما با شروع به کار گروه فیلمسازی، این هتل به جای اخراج، 15 کارمند اضافی را نیز استخدام کرده است.
معافیت‌های مالیاتی در این ایالت از ایده‌های «جیم برن‌اشتاین» است. او فیلمنامه‌نویس سینماست و در دانشگاه میشیگان در رشتة مطالعات فیلم و سینما تدریس می‌کند. برن‌اشتاین همیشه در این فکر بود که چطور می‌توان از ایجاد کمپ‌های طولانی و خسته‌کنندة دانشجویان فارغ‌التحصیل برای تولید فیلم در شهرهای نیویورک و لس‌آنجلس جلوگیری کرد. او که عضو کمیسیون فیلم میشیگان است، می‌گوید: «کمیسیون همواره در جست‌وجوی راهی بود که بتواند هالیوودی‌ها را جذب کند». البته این کار صرفاً با جذب سرمایه و پول به ایالت میشیگان محقق نمی‌شد؛ مسئلة اصلی نرخ بالای مالیات در این ایالت بود که سبب دفع گروه‌های فیلمسازی می‌شد.
«تنا کانزتاس» از آن تهیه‌کنندگان ولخرجی است که در جست‌وجوی لوکیشن فیلمبرداری برای فیلم سینمایی «بتی آن واترز» به میشیگان آمده است. او اخیراً پس از پنج سال از شیکاگو به این محل بازگشته و می‌گوید: «اینجا هزینة همه‌چیز کمتر است». او توانسته آپارتمانی را به کارگردانی از شبکة اچ‌بی‌او برای فیلمبرداری چند صحنة فیلم اجاره دهد و پول خوبی به جیب بزند. او می‌گوید: «بااین‌حال، جاذبه‌های ایالت میشیگان در مقام لوکیشنی برتر، از ارزش دلاری آن فراتر است. اینجا می‌تواند همه‌چیز را مضاعف نشان دهد. شما می‌توانید یکی از دریاچه‌ها را طوری در فیلمتان از کار درآورید که یک اقیانوس به ‌نظر برسد. می‌توانید یک روستا را شهری بیابانی جلوه دهید». (در فیلم بتی آن‌واترز، این ایالت جایگزین شهر بوستون و بخشی از رودآیلند شده است.) کانزتاس معتقد است فیلمسازی در میشیگان یعنی دردسر کمتر.
«اندرو شوگرمن»، تهیه‌کنندة فیلم بتی آن‌واترز نیز با کانزتاس هم‌عقیده است. او می‌گوید: «لوکیشن‌هایی که در این ایالت گرفته شده، همانند لوکیشن‌های سراسر امریکاست». او می‌افزاید: «در حین فیلمبرداری، افراد ناشناسی نزد ما می‌آیند و از ما به‌خاطر آمدن به اینجا تشکر می‌کنند. قبلاً این مورد هرگز اتفاق نیفتاده بود».
تنها نگرانی فیلمسازانی نظیر شوگرمن فیلمبرداری در زمستان میشیگان است. البته به‌رغم بارش برف سنگین، مسئولان ایالتی همکاری‌های زیادی انجام دادند. پس از سه ماه بارش برف سنگین، هشت هفته کار تولید فیلم بدون بارش انجام شد. در این ایالت و حتی در نخستین روزهای بسیار سرد بهار، به تصویر کشیدن شهر لس‌آنجلس گرم و خشک کار مشکلی نیست.
با تمام اینها سؤال این است که آیا دیترویت به رقیبی جدی برای هالیوود مبدل خواهد شد؟ برای پاسخ به این سؤال باید منتظر ماند.

منبع: ماهنامه زمانه 1389 شماره 90، مرداد ۱۳۸۹/۵/۰۰به نقل از: تایم
مترجم : الهه هاشمی
نویسنده : امی سالیوان