میخک، گلی معطر با رنگ‌های خاص و عطری دل‌انگیز، از دیرباز در فرهنگ زاگرس جایگاهی ویژه داشته و داستان‌های مختلفی را به خود دیده است. استفاده از این گل در غرب و جنوب غرب ایران، به خصوص در میان مردم زاگرس‌نشین، بسیار رایج بوده و به عنوان عنصری مهم در هنر و فرهنگ این دیار شناخته می‌شود.

**زیورآلات سنتی:

ذوق و خلاقیت دختران زاگرسی در کنار هنر و مهارت مادرانشان، جلوه‌ای زیبا به این گل بخشیده است. آنها با ظرافت تمام، از دانه‌های میخک گردنبند، دستبند، سنجاق سینه و سایر زیورآلات می‌سازند و به خود می‌آویزند تا عطر مطبوع و آرامش‌بخش میخک همراهشان باشد.

هدیه‌ای عاشقانه:

میخک نه تنها زینت‌بخش لباس زنان و دختران زاگرسی بوده، بلکه نمادی از عشق و دلدادگی نیز به شمار می‌آمده است. مردان این دیار برای ابراز عشق و علاقه خود به همسرانشان، زیورآلاتی از میخک درست می‌کردند و به آنها هدیه می‌دادند.

سنجاق سینه‌ای خوش‌بو:

در کردستان، زنان مسن نیز از میخک در خلق هنر خاص خود استفاده می‌کردند. آنها با ظرافت، شاخه‌هایی زینتی از میخک می‌ساختند و آن را به عنوان سنجاق سینه به جلیقه‌های خود وصل می‌کردند. این سنجاق سینه‌ها نه تنها زیبایی خاصی به پوشش آنها می‌دادند، بلکه عطر دل‌انگیز میخک را نیز در فضا پخش می‌کردند.

میخک دالاهو:

دالاهو در استان کرمانشاه به عنوان خاستگاه  تناویز بومی میخک شناخته می‌شود. و مردمان دالاهو از دیرباز با این گل خوش‌بو انس داشته و از آن در زندگی روزمره خود استفاده می‌کرده‌اند.

میخک، نمادی از فرهنگ و هنر زاگرس:

امروزه نیز میخک جایگاه خود را در فرهنگ زاگرس حفظ کرده است. این گل معطر نه تنها در زیورآلات سنتی و سنجاق سینه‌ها به چشم می‌آید، بلکه از آن در دم‌نوش‌ها، ادویه‌ها و صنایع دستی نیز استفاده می‌شود. بوی خاص میخک، گویی یادآور تاریخ و فرهنگ غنی زاگرس است و خاطرات و داستان‌های این دیار را در ذهن زنده می‌کند.