برخی افعال در آوایش قمی به معانی خاصی کاربرد دارند که در جاهای دیگر یا به این معانی کاربرد ندارند یا کمتر کاربرد دارند. این افعال عبارت‌اند از:

استدن: خریدن: اومدنه یه کیلو سبزی بِسّون!

برگشتن: دشنام دادن: انقه به من نکو! بت برمی‌گردمو!

پریدن: ۱. حمله کردن. نمونه: داشتم نصیحتش می‌کردم که یکّاره بِم پرید. ۲. با صدای ناگهانی کسی را ترسانیدن: پرید تو جونم. ۳. با شتاب رفتن: بِپَّر دو ت نو بسّون بیا!

پوشاندن: ۱. لباس زمستانی در بر کردن: هوا سرده؛ خودتو بپوشون! ۲. حجاب در بر کردن: نامحرم داره می‌آد؛ خودتون بپوشون!

جَستن: ۱. جهیدن به سمتی؛ معنای قدیم این واژه همین است که در آوایش قمی بازمانده است. ۲: انحراف از مسیر اصلی: آب به گَلوش جَست.

جُستن: یافتن؛ در قدیم نیز به این معنی کاربرد داشته است:
یکی کار جُستم همی ارجمند
که نامم شود زو به گیتی بلند (اسدی طوسی)

خوابیدن: ۱. متوقف شدن برف. ۲ فروکش کردن درد.

دانستن: توانستن: نَم‌دونه از پس من ورآد.

زدن: ۱. کوفتن مخلّفات آبگوشت. ۲. شتاب کردن: بزن بریم! ۳. واداشتن متظاهرانه: خودشو به خواب زده.

سوزاندن: چزاندن: چنقه با کارات منو می‌سوزونی؟

فروریختن: شوک شدن.

فرودآمدن: _ از حرف؛ عدول کردن از تصمیم.

کاشتن: منتظر گذاشتن: ما ر اینجی کاشته و رفته.

کندن: گرفتن پوست میوه‌جات و سبزیجات.

کُییدن: کاویدن؛ ۱. وررفتن: اِنقه به رادیو نکو! ۲. آزار دادن: اِنقه به من نکو!

گرفتن: ۱. خریدن: اومدنه یه سطل ماس بیگیر! ۲. معطل کردن: ما ر گرفتیو! ۳. درک کردن: مطلبو گرفتی؟

مالیدن: زیر گرفتن با وسیله نقلیه.

نشستن (در قمی: نِشِسَّن): در خانه ماندن حاجی یا سید یا مانند آنان به مدت معین برای دیدار دیگران از ایشان.

واایستادن (به قمی: وایسُدن):  صبر کردن: وایسو منُم بیام!

وادادن: واگیر دادن بیماری.

با درخواست اصلاح و تکمیل.

دکتر علیرضا فولادی