عارف عبدی‌پور، فرزند درویش چنگیز عبدی‌پور، در چهلمین روز درگذشت این هنرمند برجسته، خاطرات و ویژگی‌های بارز پدرش را به اشتراک گذاشت.

تاثیرگذاری باباغلام همت‌آبادی:

عارف عبدی‌پور معتقد است که ملاقات پدرش با باباغلام همت‌آبادی در سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۵، نقطه عطفی در زندگی درویش چنگیز عبدی‌پور بود. این دیدار جرقه‌ای در وجود پدرش روشن کرد و او را شیفته و دلبسته باباغلام و عرفان کرد تا جایی که کار در بانک را رها کرد و به دنبال سلوک عرفانی رفت.
 

بی‌اعتنایی به مادیات:

عارف عبدی‌پور می‌گوید که پدرش هیچ ارزشی برای مادیات قائل نبود و معتقد بود که دنیای درون انسان به مراتب ارزشمندتر از دنیای مادی و بیرونی است. او هرگز خود را دلبسته دنیا و مادیات نمی‌کرد، اما به توصیه باباغلام برای تامین هزینه‌های زندگی، شغل پدری خود یعنی آهنگری را ادامه داد.

مردم‌داری و حمایت از طبقه کارگر:

عارف عبدی‌پور پدرش را مردمی و حامی طبقه کارگر معرفی می‌کند. او می‌گوید که درویش چنگیز عبدی‌پور به معنای واقعی کلمه ساده‌زیست بود و با وجود اینکه از دوران جوانی می‌توانست ثروت زیادی جمع کند، اما تمام این امکانات مادی را کنار گذاشت. چراکه معتقد بود شخصیت‌های مهمی که در جامعه تاثیرگذار بوده‌اند، ساده‌زیست بوده‌اند.

عدم تمایل به رسانه‌ای شدن:

عارف عبدی‌پور در پاسخ به این سوال که چرا پدرش تاکنون آنطور که باید شناخته نشده است، می‌گوید که چندین بار از کرمانشاه و تهران برای تهیه فیلم و مستند از پدرش مراجعه کرده‌اند، اما درویش چنگیز عبدی‌پور اجازه نداده است.
 

محبوبیت و مهربانی:

عارف عبدی‌پور محبوبیت و مهربانی را از دیگر شاخصه‌های پدرش عنوان می‌کند. او می‌گوید که سخن و کلام پدرش بسیار نافذ و جذاب بود و در عین سادگی، کلامش آرامش‌بخش دل‌ها بود. به طوری که در این سال‌ها بسیاری از خانواده‌ها از طیف‌های مختلف جامعه که مشکلات خانوادگی هم داشتند، بعد از هم‌صحبتی و معاشرت با پدرش، می‌گفتند که کلام ایشان در عین سادگی برای آنها آرامش‌بخش است.

علاقه به موسیقی و ساز تنبور:

عارف عبدی‌پور در خصوص علاقه پدرش به موسیقی و ساز تنبور هم می‌گوید که پدرش از همان دوران جوانی به ساز تنبور علاقه پیدا کرد چراکه معتقد بود این ساز مهمترین ابزار برای بریدن و دل نبستن به دنیا است و این ساز چنان قدرتی به انسان می‌دهد که تمام افکار دنیوی را از او دور می‌کند.

درویش چنگیز عبدی‌پور، عارفی وارسته، نوازنده‌ای چیره‌دست، مردی مردمی و حامی طبقه کارگر و انسانی با کلامی نافذ و آرامش‌بخش، در چهلمین روز درگذشت خود، یاد و خاطره‌ای نیک از خود بر جای گذاشت.

روحش شاد و یادش گرامی باد.