در گذشته، کفاشی یکی از مشاغل رایج در شهر کرند غرب بود و تعداد زیادی از مردم در این حرفه مشغول به کار بودند. کفش‌هایی که در آن زمان ساخته می‌شد، با کفش‌های امروزی تفاوت زیادی داشت و از نظر جنس، مدل و کاربری با شرایط آب و هوایی و نیازهای مردم آن زمان تطبیق داده می‌شد.

گیوه، نمونه‌ای از کفش‌های رایج در گذشته:

یکی از رایج‌ترین نوع کفش‌هایی که در گذشته در کرند استفاده می‌شد، "گیوه" بود. گیوه کفشی خنک و راحت بود که از الیاف طبیعی مانند پنبه و کناف ساخته می‌شد و به دلیل سازگاری با آب و هوا، مورد استقبال مردم قرار می‌گرفت.

استاد حاجی علی مرادپور و برادرش، از پیشگامان کفاشی در کرند:

استاد حاجی علی مرادپور و برادرش از جمله کفاشان ماهر و نامدار کرند در گذشته بودند. آنها علاوه بر ساخت کفش‌های سنتی مانند گیوه، می‌توانستند مدل‌های جدیدتر کفش را نیز با توجه به نیاز و سلیقه مشتریان بسازند.

کاربردی بودن کفش‌های دست‌دوز:

کفش‌هایی که در گذشته توسط کفاشان کرند ساخته می‌شد، علاوه بر زیبایی، کاربردی نیز بود. جنس و مدل این کفش‌ها به گونه‌ای بود که برای انجام کارهای مختلف روزمره و فعالیت در شرایط مختلف آب و هوایی مناسب بود.

کمرنگ شدن صنعت کفاشی در کرند:

با رواج یافتن کفش‌های ماشینی و صنعتی، به تدریج استفاده از کفش‌های دست‌دوز کمتر شد و این امر به مرور زمان به تعطیلی کارگاه‌های کفاشی در کرند و از بین رفتن این صنعت سنتی در این شهر منجر شد.

خاطرات از پیشه کفاشی در کرند:

هنوز هم برخی از افراد ساکن در کرند خاطرات خوشی از پیشه کفاشی و حضور در کارگاه‌های کفاشی دارند. آنها به یاد می‌آورند که چگونه در کودکی به همراه پدران خود به این کارگاه‌ها می‌رفتند و شاهد مراحل مختلف ساخت کفش بودند.

نام برخی از کفاشان قدیمی کرند:

علاوه بر استاد حاجی علی مرادپور و برادرش، از جمله دیگر کفاشان قدیمی کرند می‌توان به استاد ملکالی، موسی کیکاووسی و... اشاره کرد.

حفظ و احیای خاطرات و هویت فرهنگی:

به یاد آوردن و گرامیداشت پیشه‌های سنتی مانند کفاشی، به حفظ و احیای خاطرات و هویت فرهنگی شهر کرند کمک می‌کند. این امر می‌تواند نسل‌های جدید را با فرهنگ و هنر گذشتگان آشنا کند و حس تعلق خاطر آنها به زادگاهشان را تقویت نماید.

به کوشش مهندس زلیخا بهرامی‌منش به نقل از استاد حمید عیسایی(سازگر)