سید محسن محسنی

حکایت زیر سندی تاریخی دال بر حیوان دوستی مردم قم و دوری از حیوان آزاری آنها و کرامت حضرت معصومه(س) است. اگر دقت کنیم به‌صراحت به تدبیر و دعای مردم در دو شب و دو روز و سپس تضرع و صدقه برای خلاصی حیوان تصریح شده است. این افتخاری برای ما مردم قم است. ما را همین بس.
«در کتاب ریاض الرضا که از مؤلفات آقا میرزا محمد – والد آقا میرزا علی اکبر سابق الذکر – (منظور میرزا علی اکبر فیض نیای خاندان فیض قمی و نگارندۀ آثار متعدد در مورد قم وجز آن در دورۀ ناصرالدین شاه قاجار) است، نقل می‌کند که این مطلب را خودم دیدم که در ماه ربیع الاول سنۀ ۱۲۵۵[ق]، در فصل تمّوز[تیرماه]، کبوتری بر گنبد منّور نشست و پای او در میان رخنه‌های خشت طلا استوار گشت. هر چه بال و پر زد، رهایی ممکن نشد. دو شب و روز بی‌آب و دانه بود. هر قدر مردم در خلاصی او تدبیر نمودند و استخلاص او را از درگاه آن حضرت استدعا کردند، فایده نبخشید. تا آن‌که حاجی علی محمد[برادر نویسنده وعموی میرزا علی اکبر فیض متخلص به قرقی] که آن وقت متولّی مضجع خاقان مغفور[یعنی قبر فتحعلی شاه قاجار] بود، از روی توجه، به روضۀ منوره در آمد و تضرع نمود و گوسفندی چند، به فقرا و مساکین تصدق داده[صدقه داد، بخشید]. در این اثنا کبوتر از دام رها شده، سه مرتبه بر دور گنبد طواف نمود و پرواز کرد.»
(تحفه الفاطمیین فی ذکر احوال قم والقمیین،حسین بن محمدحسن بن قمی(مفلس قمی)، مشهور به شیخ ارده شیره، ج ۱، بنیاد قم پژوهی، ۱۳۹۱، ص۱۳۸)
توضیح:
۱٫ توجه شود امکانات آن روزی در حدی نبوده است که بتوان به‌راحتی به گنبد حضرت دسترسی پیدا کرد.
۲٫ ریاض الرضا تا کنون چاپ نشده است.