شهرستان اصفهان از نظر پوشش گیاهی، در زمره مناطق کم‌پوشش ایران قرار می‌گیرد. هر چه از دره زاینده‌رود و نواحی کوهستانی دورتر می‌شویم، شاهد گسترش قابل توجهی از مناطق با پوشش گیاهی ضعیف یا بسیار فقیر هستیم.

مرکز ایران، با ارتفاع 1600 متر از سطح دریا، به عنوان یک منطقه صحرایی و نیمه‌صحرایی شناخته می‌شود و با زمستان‌های سرد و تابستان‌های گرم، در زمره مناطق خشک به حساب می‌آید. در این ناحیه، به دلیل تبخیر بالا، انتظار وجود مناطق جنگلی دور از ذهن است. با این حال، در مناطق مرتفع غربی مانند چهارمحال و بختیاری، کوه‌های کوهرنگ و زردکوه، شاهد پوشش گیاهی جنگلی هستیم.

به طور کلی، هر چه از شهر اصفهان به سمت شرق و جنوب شرقی، یعنی به سمت حوضه گاوخونی نزدیک‌تر می‌شویم، از میزان رطوبت کاسته می‌شود. در نتیجه، این منطقه از نیمه‌صحرایی به صحرایی تبدیل شده و در نهایت، گیاهان این ناحیه محدود به درختچه‌ها، بوته‌های کوتاه و گیاهان یکساله می‌شوند.

بیشتر گیاهان این منطقه از نوع گیاهان استپی مناطق خشک هستند. با افزایش ارتفاع، از تعداد گیاهان کویری کاسته می‌شود و پوشش گیاهی مناطق معتدل جایگزین آن می‌شود.

خاک اصفهان بیشتر از نوع خاک‌هایی است که تغییر شکل زیادی پیدا نکرده‌اند. در برخی نواحی زاینده‌رود، خاک‌ها از نوع رسی و آهکی هستند که بر روی قشرهای ضخیمی از شن قرار گرفته‌اند. سفره‌های آب در عمق 15 تا 20 متری به وفور یافت می‌شوند. میزان شوری آب‌ها متغیر است و به طور کلی، کمتر از یک گرم در لیتر است. در نتیجه، خاک اصفهان بیشتر قلیایی و شور است. این موضوع، سبب کمبود و نقصان تنوع گیاهی در این منطقه شده است.

(منبع: شفقی، 1383، 219-215)

به کوشش مهندس الهام حسینی