مسجد شاه اصفهان، که با نام‌های مسجد سلطانی، مسجد جامع عباسی و مسجد امام نیز شناخته می‌شود، یکی از مساجد شاخص میدان نقش جهان و از مهم‌ترین بناهای تاریخی ایران است. این مسجد در دوران صفوی ساخته شده و به عنوان شاهکاری از معماری، کاشی‌کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری شناخته می‌شود.
 

تاریخچه ساخت

ساخت مسجد شاه در سال ۱۰۲۰ هجری قمری به دستور شاه عباس اول صفوی آغاز شد و در سال ۱۰۲۵ هجری قمری، سر در نفیس کاشی‌کاری معرق آن به اتمام رسید. تکمیل نهایی تزئینات و الحاقات مسجد در دوره جانشینان شاه عباس اول انجام شد.
 

ویژگی‌های معماری

مسجد شاه از نظر معماری، نمونه‌ای برجسته از سبک اصفهانی در دوره صفوی است. برخی از ویژگی‌های بارز این بنا عبارتند از:

• ایوان بلند و رفیع: این ایوان که با کاشی‌های لاجوردی و تزئینات نفیس مزین شده، از بزرگ‌ترین ایوان‌های مساجد ایران است.
• گنبد عظیم: گنبد مسجد شاه با ارتفاع 52 متر، یکی از بلندترین گنبدهای مساجد ایران به شمار می‌رود.
• تزئینات کاشی‌کاری: مسجد شاه از نظر کاشی‌کاری یکی از غنی‌ترین مساجد ایران است. در این بنا از انواع کاشی‌های معرق، هفت‌رنگ و معقلی برای تزئین سطوح مختلف استفاده شده است.
• مناره‌های بلند: چهار مناره مسجد شاه با ارتفاع 48 متر، جلوه‌ای باشکوه به این بنا می‌بخشند.
   

اهمیت تاریخی و فرهنگی

مسجد شاه به عنوان یکی از مهم‌ترین بناهای تاریخی ایران، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ به ثبت ملی رسیده است. این بنا به همراه میدان نقش جهان، در فهرست میراث جهانی یونسکو نیز به ثبت رسیده است.

مسجد شاه علاوه بر ارزش‌های تاریخی و معماری، از نظر مذهبی نیز برای ایرانیان از اهمیت بالایی برخوردار است. این مسجد در طول تاریخ محل برگزاری نمازهای جماعت و مراسم‌های مذهبی بوده است.

امروزه مسجد شاه به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری اصلی شهر اصفهان، مورد بازدید گردشگران داخلی و خارجی قرار می‌گیرد.