فخرالدوله، یکی از دختران ناصرالدین شاه قاجار، بانویی شاعر و غمگین بود که در سن سی و سه سالگی به دلیل بیماری سل درگذشت. زندگی او و سروده‌هایش، حکایت از روحی لطیف و اندوهی عمیق دارد.

شاعری توانمند

فخرالدوله دیوانی مشتمل بر چند هزار بیت شعر داشت که به خط خود با ظرافت تمام نگاشته بود. او با تخلص‌های "فخری" و "بی‌نشان" شعر می‌سرود و اشعارش نشان‌دهنده ذوق ادبی و مهارت او در سرودن شعر بود.

سوارکاری و تیراندازی

فخرالدوله علاوه بر شاعری، در سوارکاری و تیراندازی نیز مهارت داشت و در تاخت و تاز، هدف‌های دشوار را با تیر می‌زد. این مهارت‌ها نشان‌دهنده روحیه جسور و چابک او بود.

بیماری و مرگ

زندگی فخرالدوله با وجود ثروت و سعادت، به دلیل ابتلا به بیماری سل به غم و اندوه گرایید. این بیماری رفته‌رفته او را ناتوان‌تر کرد تا جایی که خطر مرگ به او نزدیک شد.

در آستانه مرگ، فخرالدوله شعری سرود که در آن به غم از دست دادن پدر و همسر مهربانش اشاره می‌کند. این شعر به عنوان آخرین سروده او بر سنگ مزارش حک شده است.

فخرالدوله پس از یازده سال زندگی مشترک با همسرش، در سن سی و سه سالگی دیده از جهان فروبست و در جوار حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.

نگرانی از غم خانواده

فخرالدوله با وجود جوانی و سعادتمندی، از مرگ خود اندوهگین بود. او بیشتر از مرگ خود، نگران غم و اندوه پدر و همسرش بود. این نشان‌دهنده روحیه مهربان و عاطفی او بود.

اقدامات ناگوار در حرم حضرت معصومه(س)

در متن به برداشتن سنگ قبور و محو آثار بسیاری از مدفونان در حرم حضرت معصومه(س) اشاره شده است. این اقدامات مورد اعتراض و انتقاد اهل فضل قرار گرفته است.

منابع

• رجال عصر ناصری، دوستعلی خان معیر الممالک، نشر تاریخ ایران، ۱۳۶۱