آرامگاه جمع کثیری از پیشوایان مذهبی و فضلا و شعرای نام آور اصفهان و متصل به تکیه خاتون آبادی است از جمله مدفونین آن شکرالله متخلّص به «منعّم»، متوفی به سال 1260 هجری است که این غزل از اوست:

اندر این شهر دلی کو که گرفتار تو نیست

واندر این ملک یکی کو که خریدار تو نیست/

لب خندان تو را پسته نخوانیم دگر

زانکه او را نمک لعل شکربار تو نیست/

تیری از غمزه بزن دیده نرگس بردوز

زانکه چشم همه کس لایق دیدار تو نیست/

من که بیمار شدم گلْ شکرم داد طبیب

بهر من گلْ شکری، جز گل رخسار تو نیست/

جان به پای تو نریزم که متاعی است حقیر

سر به پای تو نیازم که سزاوار تو نیست/

منعما شور لب یار، تو را تا به سر است

شکّر و قند به شیرینی گفتار تو نیست/

دیگر از مدفونین معروف تکیه سید العرافین، مرحوم میرزا عباس شیدا فرزند اسحاق دهکردی و رییس انجمن های ادبی کمال و شیدا در اصفهان است که مجله ای به نام دانشکده را منتشر می کرده است. شیدا متوفی به سال 1328 خورشیدی است. این غزل از اوست:

گردر به رخم بندی کز کوی تو برخیزم

کوبم سر و بر این در، چون حلقه درآویزم/

چون شمع به ناکامی می سوزم و می سازم

وز دیده سرشک غم می لرزم و می ریزم/

مهر تو در آب افکند آیین خردمندی

عشق تو بزد آتش در جامه پرهیزم/

ای غم ز میان برخیز ای نار هوس بنشین

تا من به کناری خوش بنشینم و برخیزم/

تا، تار سر زلفت یک بار به دست آرم

آشوب دو صد پیکر از شهر برانگیزم/

رفتی و من شیدا، تا چند چو گرد از پی

در وادی نومیدی با خاکِ ره آمیزم/

دیگر از مدفونین معروف این تکیه، شیخ اسماعیل تاج الواعظین پدر استاد فرزانه و هنرمند بی نظیر بلبل داستان سرای اصفهان، تاج اصفهانی است. تاج الواعظین در مرداد سال 1326 وفات یافت. او از وعّاظ معروف شهر اصفهان بود.