خودگویی، یا مونولوگ درونی، به صحبت کردن با خود، چه به صورت زمزمه و چه به صورت فکر کردن، اشاره دارد. این یک پدیده رایج و طبیعی است که افراد در سنین مختلف آن را تجربه می‌کنند.

کارشناسان در مورد چیستی دقیق خودگویی و اینکه چه کسانی آن را تجربه می‌کنند، اختلاف نظر دارند. برخی معتقدند که خودگویی شامل صحبت کردن با خود به صورت کلمات است، در حالی که برخی دیگر معتقدند که می‌تواند شامل تصورات، تصاویر و احساسات نیز باشد.

انواع خودگویی:

• ارزیابی اجتماعی: در مورد اینکه چگونه توسط دیگران دیده می‌شویم، قضاوت می‌کنیم.
• انتقاد از خود: افکار منفی در مورد خودمان داریم.
• تقویت خود: افکار مثبت در مورد خودمان داریم.
• مدیریت خود: افکار و رفتارهای خود را کنترل می‌کنیم.

مزایای خودگویی:

• غلبه بر افسردگی: با جایگزینی افکار منفی با افکار مثبت می‌توان به بهبود خلق و خو و انگیزه کمک کرد.
• بهبود تعاملات اجتماعی: با تمرین خودگویی مثبت می‌توان اعتماد به نفس را افزایش داد و در موقعیت‌های اجتماعی راحت‌تر بود.
• افزایش خودآگاهی: توجه به افکار و احساسات خود می‌تواند به درک بهتر خود و نیازهایمان کمک کند.
• حل مسئله: با صحبت کردن با خود در مورد مشکلات می‌توان راه‌حل‌های خلاقانه‌تری پیدا کرد.

چه کسانی بیشتر با خودشان حرف می‌زنند؟

• کودکان: به عنوان بخشی از فرآیند یادگیری با خود صحبت می‌کنند.
• افراد درونگرا: تمایل بیشتری به تفکر و تأمل دارند.
• تک‌فرزندها: به دلیل نداشتن خواهر و برادر، بیشتر با خود صحبت می‌کنند.
• افراد مبتلا به OCD: افکار وسواسی و اجباری را با خود مرور می‌کنند.
• افراد ناشنوا یا کم‌شنوا: ممکن است از زبان اشاره برای خودگویی استفاده کنند.

آیا همه خودگویی دارند؟

برخی کارشناسان معتقدند که خودگویی یک تجربه جهانی است، در حالی که برخی دیگر معتقدند که فقط افراد خاصی آن را تجربه می‌کنند.

تحقیقات نشان داده است که حدود یک‌چهارم افراد به طور منظم با خود به صورت کلمات صحبت می‌کنند.

با این حال، افراد دیگر ممکن است از تصاویر، احساسات یا ترکیبی از این موارد برای خودگویی استفاده کنند.

مهم نیست که خودگویی را به چه صورت تجربه می‌کنید، این می‌تواند ابزاری ارزشمند برای خودشناسی و رشد شخصی باشد.