"اسهال: خوردن دانه انار 
آبله: یا می‌سوزانند یا پوست انار را در آب انداخته به خورد کفتر می‌دهند.
سفیدک: ماست یا غار قورود یا آب ترشی می‌دهند. 
خوراک کفتر: ارزن، جو، گندم، قره ماش، سنگک
کفتری که زیاد بپرد نباید بلافاصله آب بخورد. 
کفتر جوجه‌دار خوراکش سنگک و قره ماش است.
به کفتری که می‌خواهد پرواز کند ارزن می‌دهند و گندم برای قوت.
چون گندم باعث ... سوزه کفتر می‌شود به وسیله جو این ناراحتی بر طرف می‌شود."

حاشیه 
مطالب بالا را به خاطر دارم حدود سی سال پیش از عمویم مرحوم سیدجلال محسنی پرسیدم که در شناختن جانوران تبحر داشت و از خردی تا آخر عمر کبوتر داشت. 
پیشتر هم گفتم بسیاری از اهالی محل ما کبوتر داشتند و شماری هم جزو اسمی‌ها بودند. پدر و عموهای من همگی کفتر داشتند. منتها کبوتران را نه در پشت بام بلکه در زیرزمین قدیمی و مشبک‌خانه قدیمی‌امان نگهداری و از آن‌جا هوا می‌کردند. 
کبوتربازی از گذشته در قم رواج بسیار داشته است و دارد. اخیرا استاد مهدی عباسی کتاب مفصلی در خصوص کبوترداری و کبوتربازی در قم منتشر و حق قسمتی از تاریخ اجتماعی این شهر را ادا کرده‌اند. 
خواندن مقاله جالب  مرحوم دوستعلی خان معیر الممالک نوه دختری ناصرالدین شاه که با نثر شیوای خود در مجله یغما (سال ۱۰، ص ۵۵۸ - ۵۶۰) منتشر کرد و تکرار آن در رجال عصر ناصری چاپ نشر تاریخ ایران آمده است به دوستداران توصیه می‌کنم. 
خود من علاقه زیادی به کبوتر‌داری نداشتم؛ هر چند مدتی هم چند کبوتر داشتم. بازهم از کبوتر و کبوتر‌بازان خواهیم گفت.

سیدمحسن محسنی