ایل تیموری یکی از مهمترین ایل‌های عشایری خراسان است. نام این ایل از نام امیر تیمور گورکانی (تیمور لنگ) گرفته شده است.

تاریخچه:

• قسمت عمده مردم این ایل در زمان سلطنت فتحعلی شاه قاجار از افغانستان به ایران مهاجرت کرده و در نواحی تایباد، باخرز، تربت جام، خواف و سرخس سکونت گزیدند.
• در زمان رضا شاه، بسیاری از آنها به صورت اجباری یکجانشین شدند.

فعالیت‌های اقتصادی:

• بیشتر تیموری‌ها چادرنشین بوده و در مال‌داری مهارت فوق‌العاده‌ای دارند.
• آنها گله‌های بزرگ گوسفند، بز و شتر دارند.
• اطلاعات کافی و مهارت لازم در علم کشاورزی را ندارند.
• با این وجود، برخی از آنها به زراعت مشغول هستند و نیاز به غله و حبوبات خارجی ندارند.

طوایف:

• طوایف ایل تیموری خراسان عبارتند از: کلالی، صارم کلالی، امیر کلالی، سلجوقی، مردانشاهی، بروتی، شاهی‌خانه، یعقوب‌خانی، شاه‌کله، کریمدادی، بربر، بهادری، شیخی قلعه‌کاهی، علی‌خواجه، علی‌خورده، شیرخانی، فاضلی، عثمانخانی، سیستانی، میش‌ماست، خلیلی، سالاری، سرکوهی، علی‌میرزایی، میرزا دوستی و ...
• در حال حاضر، تیموری‌ها در مشهد، تربت جام، تایباد، باخرز، خواف و جنت‌آباد ساکنند.
• تعدادی از سران و سرشناسان طوایف مذکور نیز در تهران زندگی می‌کنند.

مذهب:

• تیموری‌ها مذهب تسنن دارند.
• عرفا و مشایخ آنها متمایل به مسلک حنفی هستند.

نژاد:

• سر چارلز ادوارد ییت، که در فاصله سال‌های 1273 شمسی تا 1897 میلادی ابتدا کفیل و سپس سرکنسول انگلستان در مشهد بود، در سفرنامه خود می‌نویسد:

تیموری‌ها از نژاد تار تار هستند که امیر تیمور گورکانی آنها را از طریق سوریه به خراسان کوچ داده است. این عده که حدود 20 هزار خانوار بودند، به پیروی از نام تیمور به تیموریان مشهور شدند.