تصویر پیش رو، ما را به سفری دل‌انگیز به گذشته می‌برد؛ به سال 1364 و روستای زیبای استای. در این عکس، جمعی از معلمان دلسوز و دانش‌آموزان پرشور دور هم جمع شده‌اند تا لحظاتی شیرین و ماندگار را ثبت کنند.

صورت‌های خندان و نگاه‌های امیدوار در این تصویر، نشانی از شور و نشاط دوران مدرسه و آرزوهای بزرگ است. معلمان عزیز، آقایان فقیری (جامی مدیر)، برزگری، مرادی و پورانتظاری در ردیف بالایی و آقایان عبدالصمد سلجوقی، دیمه کار، پورانتظاری و برزگری در ردیف پایینی، با لبخندی مهربان به دوربین نگاه می‌کنند. این معلمان، نه تنها به دانش‌آموزانشان علم آموختند، بلکه الگوهای ارزشمندی برای آن‌ها بودند.

اگرچه اسامی دانش‌آموزان این عکس فراموش شده است، اما چهره‌های معصوم و شاداب آن‌ها همچنان در ذهن‌ها ماندگار است. این دانش‌آموزان، امروزه چه جایگاهی در جامعه دارند؟ چه دستاوردهایی کسب کرده‌اند؟ این پرسش‌ها، ما را به تأمل درباره نقش آموزش و پرورش در شکل‌گیری آینده افراد و جامعه وامی‌دارد.
 

این تصویر، گنجینه‌ای ارزشمند از تاریخ روستای استای است. این عکس، یادآور روزگاری است که ارتباطات انسانی صمیمانه‌تر بود و ارزش‌های اخلاقی و انسانی در جامعه جایگاه ویژه‌ای داشت.

[در این قسمت می‌توانید تصویر را قرار دهید]

[تصویر بالا: معلمان عزیز از سمت راست: آقایان فقیری (جامی مدیر) برزگری مرادی و پورانتظاری]

[تصویر پایین: معلمان عزیز آقایان عبدالصمد سلجوقی، دیمه کار، ... ، پورانتظاری و برزگری]

[تصویر کلی از تمام دانش‌آموزان و معلمان]