در منطقه‌ای به نام "خدرآباد" یا "خیرآباد"، که موقعیت آن بین دستگرد و روستای ویریچ قرار دارد، ساخت‌وسازهایی از خانه‌ها و ویلاها بر روی اراضی ملی شکل گرفته است. این اراضی که به دست ذی‌نفوذان سیاسی و اداری در دوره‌های گذشته به باغات و ویلاها تبدیل شده، اکنون با مشکلات و چالش‌های بسیاری مواجه است.
 

منطقه‌ای که پس از گذر از چند کیلومتر مسیر خاکی از دستگرد و ویریچ به دستگرد قرار دارد، در حال حاضر از دریافت مجوزهای قانونی همچون آب و برق محروم است. هرچند اخباری از احتمال صدور مجوزهای مشروط به گوش می‌رسد، اما هنوز بلاتکلیفی و عدم تعیین‌تکلیف این منطقه پابرجاست.
 

در این منطقه، هشدارهایی مبنی بر ممنوعیت فروش اراضی و املاک بر در و دیوارها نقش بسته که البته توسط مالکان فعلی آن‌ها مخدوش شده‌اند. با وجود تلاش‌های برخی از افراد برای کاشت و بهره‌برداری از درختان، همچنان سایه بلاتکلیفی و بی‌هویتی بر این منطقه سنگینی می‌کند.
 

این منطقه به‌گونه‌ای است که اگر فردی در آن قرار گیرد، قادر نخواهد بود به‌درستی موقعیت خود را به نیروهای امدادی و انتظامی گزارش دهد. کوچه‌ها بدون نام و خانه‌ها بدون پلاک هستند و فقط مالکان منطقه از موقعیت‌های آن آگاهی دارند.
 

تجربه شخصی نگارنده از بازدیدهای مکرر به این منطقه، به‌ویژه در شب اربعین امسال (۱۴۰۳)، شگفتی‌آفرین بود. صدای رقص و پایکوبی که از یک مهمانی شبانه بلند شده بود، تا صبح ادامه داشت و خواب را از چشم‌ها ربود. این صدای بلند و نامتعارف، که به‌وضوح ناشی از مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی بود، سوالات بسیاری را به ذهن متبادر کرد؛ اگر حادثه‌ای برای حاضران در این جمع بیفتد، مسئولیت آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ و چه کسی پاسخگوی بی‌هویتی و وضعیت آشفته این منطقه است؟
 

نتیجه‌گیری: این منطقه نیازمند بررسی‌های دقیق و فوری است تا علت بی‌هویتی و وضعیت نابسامان آن مشخص شود و راهکاری برای ساماندهی و هویت‌بخشی به این اراضی اتخاذ گردد.

صبا آرزومند