استاد احمد نعمتی که سال‌های بسیاری را در خدمت به فرهنگ و آموزش و پرورش کشور گذرانده‌اند، به عنوان یکی از مردان نیک‌نام شهر تاریخی ساوه شناخته می‌شوند. خوشبختانه این فرصت فراهم شد که از طریق خانم افسانه ملک‌شاهی (خروج)، با دختر ایشان، خانم گیتی نعمتی، ارتباط بگیریم و تصاویری از استاد و مراحل مختلف زندگی ایشان دریافت کنیم. این عکس‌ها به مرور در سایت قرار خواهند گرفت. همچنین، زندگینامه و مطالب مربوط به استاد نیز در این صفحه منتشر خواهد شد.

*******************

آقای احمد نعمتی مولف کتاب “ساوه شهر باستانی” است. درباره او به زبان خودش بخوانید:

اهل ساوه هستم و به ساوه و ساوجی‌ها عشق می‌ورزم. اندیشه تالیف مجموعه‌ای غنی و مستند در معرفی تاریخ و فرهنگ باستانی شهر ساوه، قدمتی دیرینه دارد. عشق به تاریخ و فرهنگ غنی ایران از یک سو و شناخت نقش ساوه در غنای این مرز و بوم از سوی دیگر، ذهن مرا به انجام این پروژه مشغول ساخت.

هر مطلبی که در تاریخ ساوه می‌خواندم، هر اثری از بزرگان علم و ادب ساوه که به دستم می‌رسید، و هر بنای تاریخی که می‌دیدم، انگیزه من برای جمع‌آوری و تالیف این مجموعه را تقویت می‌کرد تا آنجا که مصمم شدم به‌رغم شرایط نامساعد، کار خود را آغاز کنم. چراکه عشق نتیجه کار نمی‌آفریند، بلکه آنچه از آن صادر می‌شود، تجلی عشق و علاقه است.

مطالعه، تحقیق، جمع‌آوری و دسته‌بندی اطلاعات را آغاز کردم. این کار آسان نبود و سال‌ها عمرم را به این امر وقف نمودم. هرچند که تنها سرمایه‌ام عشق و علاقه به ساوه و ساوجی‌ها بود، اما حاصل و دسترنج عمرم در این زمینه، همین مجموعه‌ای است که در اختیار دارید.

متاسفانه شرایط و امکانات چاپ و انتشار این اثر فراهم نبود، اما به لطف خداوند متعال و با آشنایی با محقق و استاد ارجمند جناب حجت‌الاسلام حسین اسلامی، این مشکلات مرتفع شد. دیری نگذشت که نه تنها نسبت به اندیشه‌هایم، بلکه نسبت به عشق و علاقه ایشان به رشد و ارتقای سطح فرهنگ عمومی و همچنین ساوه و ساوجی‌ها شناخت لازم حاصل شد.

تحقیق و تالیف این مجموعه را با ایشان درمیان گذاشتم و برای اهل معنا همین یک اشاره کافی بود. از من خواست تا این اثر را برای چاپ در اختیار ایشان قرار دهم و بنده نیز چنین کردم. لذا، شایسته است در ابتدای این کتاب، عشق و علاقه ایشان به علم و تاریخ ساوه و ساوجی‌ها را پاس داشته و از همت والای ایشان قدردانی کنیم، چراکه «من لم یشکر المخلوق، لم یشکر الخالق».