سفالگری در روستای کوهمیتگ، مانند سایر روستاها و مناطق بلوچستان، نقش مهمی در تأمین نیازهای بومی و بازتاب‌دهنده فرهنگ و شرایط خاص جغرافیایی و فرهنگی این منطقه دارد. این هنر، میراثی ارزشمند از نسل‌های گذشته است و نشان‌دهنده تداوم هنر و صنعت کهن و تاریخی بلوچستان در عصر حاضر می‌باشد.

پیشینه و تاریخچه: تاریخ دقیقی برای شروع سفالگری در روستای کوهمیتگ نمی‌توان تعیین کرد؛ اما وجود محوطه‌های تاریخی متعدد در اطراف این روستا حاکی از قدمت طولانی این صنعت است. سفالگری به شیوه‌ای کاملاً ابتدایی و با تکیه بر روش‌های سنتی نشان می‌دهد که این هنر از مدت‌ها پیش به صورت نسل‌به‌نسل منتقل شده است.

ویژگی‌ها و سبک سفالگری: سفال کوهمیتگ در فرم، ساخت و تزئینات دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی است. این سبک سفالگری شباهت‌های زیادی با سفال‌های تولید شده در روستاهای هولنچگان و کلپورگان دارد. از ویژگی‌های مشترک می‌توان به نقش مهم زنان در سفالگری، کاربرد گسترده سفال‌ها در زندگی روزمره، بومی بودن، فرم خاص سفالینه‌ها، تزئینات و نقوش ویژه، روش پخت و تولید و عدم استفاده از چرخ سفالگری اشاره کرد. این اشتراکات ناشی از عوامل جغرافیایی، تاریخی و فرهنگی سرزمین بلوچستان و مردم آن است.

تفاوت‌ها: در عین حال، سفالگری این روستاها در برخی موارد همچون مواد اولیه برای تهیه گل سفالگری یا رنگ برای نقاشی دارای تفاوت‌هایی هستند که بستگی به شرایط هر منطقه دارد. برای مثال، نوع خاک و مواد معدنی موجود در هر منطقه بر رنگ و کیفیت سفالینه‌ها تأثیرگذار است.

روش پخت: سفال کوهمیتگ در کوره‌های بسیار ابتدایی پخت می‌شود که شامل گودالی به عمق نیم تا یک متر است. سفالینه‌ها در این گودال انباشته و با هیزم، تنه و شاخ و برگ درختان نخل پوشیده می‌شوند و فرآیند پخت انجام می‌گیرد.

سفالگری در کوهمیتگ نه‌تنها به عنوان یک هنر و صنعت بلکه به عنوان بخشی از هویت فرهنگی و اقتصادی این روستا بسیار حائز اهمیت است. این هنر بومی و تاریخی همچنان جلب توجه گردشگران و علاقه‌مندان به فرهنگ و تاریخ بلوچستان را به خود معطوف می‌کند.