تک‌مناره‌ی موجود در میدان کهنه که به منار میدان معروف است یک اثر دوره‌ی سلجوقی است که به گذشت زمان آسیب دیده و به گفته‌ی مدرسی طباطبایی در سال ۱۱۹۱ هـ.ق. به وسیله‌ی یکی از امرای زند مرمت گردیده و پس از آن در سی سال اخیر مأذنه‌ای بالای آن ساخته شده است. در دیوان هاتف قطعه‌ای در ماده تاریخ مرمت این مناره هست که مدرسی طباطبایی با محاسبه‌ی آن به عدد ۱۱۹۱ رسیده است:

سپهر مجد و خورشید سماحت اختر عزت
نظام عالم و دستور گیتی آصف دوران
جناب صاحب اعظم خدیو افخم اکرم
ربیع گلشن عالم بهار عالم امکان
جهانگیر و جهانبخش و جهاندار و جهان داور
که گردونش نپیچد گردن از حکم و سر از فرمان
جوانمرد و جوانبخت و جوان طبع و جوان دولت
که در ایام او نو شد جهان و تازه شد کیهان
به دست و کلک او نازند ملک و دین بود آری
قوام دین و ملت این نظام ملک و دولت آن
گرش خلق جهان جان جهان گویند می شاید
که آمد عالم فرسوده را بر تن ز عدلش جان
کهن گلدسته قم را که ویران بود بنیادش
مجدد شد به حکم او اساس و تازه شد بنیان
تعالی الله زهی گلدسته زیبا که پنداری
به هم بر بسته از گل دسته دهقان این بستان
بود مقری بر اوجش با سروش چرخ هم نغمه
مؤذن بر فرازش با خروش عرش همدستان
به گلبانگ بلند آوازه انصاف و جود او
به شرق و غرب ازین گلدسته خواهد رفت جاویدان
غرض چون نو شد این گلدسته زیبا و رفت از وی
سوی عرش برین بانگ مؤذن های خوش الحان
دبیر خامه‌ی هاتف پی تاریخ اتمامش
رقم زد شد ز حکم آصف این گلدسته آبادان 
اما با محاسبه‌ی مجدد سال مرمت بنا ۱۱۸۹ هـ.ق. می‌شود و به نظر می‌رسد در محاسبه‌ی قبلی آقای مدرسی اشتباهی صورت گرفته باشد و سال مرمت آن دو سال زودتر بوده است.

منابع: تربت پاکان، جلد دوم، ۱۳۳۵: ۱۴۹ و ۱۵۰ / دیوان هاتف اصفهانی، تصحیح وحید دستگردی، ۱۳۴۷: ۱۰۳ و ۱۰۴

سوسن بیات