غلامعلی پورعطایی، استاد بی‌بدیل دوتار، هنرمندی که موسیقی و روح خود را در سازش دمید و همواره با نوای دلنشین و اصیلش خاطره‌ای جاودان در ذهن‌ها باقی گذاشت. او با شیوه‌ای متفاوت از موسیقی سخن می‌گفت و در بیان خود دوتار را “فریاد” می‌نامید؛ فریادی که نمایانگر عصیان روح و جوشش درونی است اما هرگز خشونت‌آمیز نیست. درک موسیقی او فضایی بود که از نزاع آغاز می‌شد و در صلح و آرامش پایان می‌یافت.

آغاز مسیر هنری

داستان عشق او به دوتار از زمانی آغاز شد که تنها ۹ سال داشت. پدرش، استاد نخستین و بزرگترین مشوق او، یک دوتار به دست وی داد و از آن پس زندگی غلامعلی در مسیری تازه و جدی قرار گرفت. دوران کودکی او در بیابان‌های زیبای حوالی تربت جام به تمرین و یادگیری این ساز زیبا سپری شد. غلامعلی، فرزند غلامحیدر، جان خود را با دوتار همراه ساخت و نغمه‌های آن را به آهنگ زندگی بدل کرد.

واپسین روزها

پاییز بود، همچون تمام پاییزهایی که گذشته بود، اما این بار حال استاد خوب نبود. بیماری مدتی بود که سایه سنگین خود را بر زندگی او انداخته بود و نوازش‌های دوتار سخت‌تر از همیشه تکرار می‌شدند. با این حال، او همچنان به نواختن و دلدادگی ادامه داد و با هر نغمه‌ای که می‌نواخت، گرمایی را به محفل دوستان و خنیاگران جامی می‌بخشید.

میراث جاودان

خبر تلخ و کوتاه از رفتن استاد، شوکی به جامعه هنری وارد کرد. غلامعلی پورعطایی دوتار خود را زمین گذاشت و برای همیشه از میان ما رفت، اما نوای او همچنان زنده است و در دل‌های دوستداران موسیقی اصیل ایرانی جای دارد. او نه تنها به عنوان یک نوازنده برجسته، بلکه به عنوان مظهر عشق و وفاداری به هنر ناب ایرانی شناخته می‌شود.

غلامعلی پورعطایی با هنر خود تنها نغمه‌پرداز نبود، بلکه قصه‌گویی بود که داستان‌هایی از دل و جان را با هر زخمه بر دوتار روایت می‌کرد. یادش گرامی و نوایش ماندگار.