میرزا علیرضا حسینی قمی، فرزند محمد بن کمال‌الدین حسینی قمی، یکی از شاگردان برجسته میرزای قمی و مرجع اصلی مرافعات و محاکمات در شهر قم بود. او به عنوان یکی از دانشمندان بزرگ این شهر شناخته می‌شود و در سال ۱۲۴۸ هجری قمری (۱۸۳۳ میلادی) درگذشت. آرامگاه او در بقعه زکریا بن آدم در شیخان قم قرار دارد.

در بین دیگر شاگردان میرزای قمی، حسین بن بهاء‌الدین، سید اسماعیل رضوی قمی و ملا محمد مجتهد کزازی نیز به چشم می‌خورند. حسین بن بهاء‌الدین، فقیه برجسته و ادیبی بود که حاشیه‌ای بر کتاب قوانین استاد خود با نام «توضیح القوانین» نگاشت.

سید اسماعیل رضوی قمی پس از درگذشت استادش، در تدریس کتاب مشهور قوانین، به شهرت رسید. او گرایشی به تصوف داشت و تولیت شرعی آستانه حضرت معصومه را بر عهده گرفت. سید اسماعیل نهایتاً در سال ۱۲۶۳ هجری قمری (۱۸۴۷ میلادی) درگذشت و در ایوان طلای حضرت معصومه به خاک سپرده شد.

ملا محمد مجتهد کزازی، برادر زن و شاگرد میرزای قمی بود. او پس از مرگ استادش به کاشان رفت و به ملا احمد نراقی پیوست و سپس داماد فرزند او شد. کزازی در سال ۱۲۴۵ هجری قمری به قم بازگشت و در ترویج دین، امامت جماعت و قضاوت فعال شد. او آب انباری بزرگ در محله عشقعلی ساخت و بخشی از املاک خود را وقف امور خیریه کرد. پس از چند سال اقامت در قم، در سال ۱۲۷۸ هجری قمری درگذشت و در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد.

این دانشمندان با فعالیت‌های علمی و اجتماعی خود تأثیرات عمیقی بر فرهنگ و تعالیم اسلامی در قم به جای گذاشتند.