سرخوش تفرشی، با نام اصلی میرزا یحیی خان تفرشی، یکی از شاعران برجسته دوران قاجار و دوره بازگشت ادبیات فارسی است که به خاطر غزلیات دلنشین‌اش شهرت دارد. او در سال ۱۲۲۷ هجری قمری در شهر تفرش متولد شد و از همان دوران کودکی به تحصیل علوم و ادبیات پرداخت.

زندگی و تحصیلات

سرخوش تحصیلات ابتدایی خود را نزد پدرش، حاج میرزا عبدالغنی، آغاز کرد و سپس در محضر برادر بزرگترش، میرزا محمد علی، که شاگرد حاجی ملاهادی سبزواری بود، ادامه داد. در نوجوانی به تهران آمد تا تحت نظر برادرش به تحصیل بپردازد. پس از فوت پدرش در سال ۱۲۹۵ هجری قمری، مدتی در خرم‌آباد و خوزستان به امور دولتی اشتغال داشت و در سال ۱۳۰۸ هجری قمری به تهران بازگشت تا به سرایش شعر و فعالیت‌های ادبی بپردازد.
 

آثار و سبک شعری

سرخوش تفرشی علاوه بر دیوان اشعار که شامل غزلیات و رباعیات است، آثاری مانند مثنوی «شکرستان»، منظومه «طرب‌نامه» و «گوی کوچوکان» را به رشته تحریر درآورده است. او در سرودن غزلیات، به پیروی از سبک حافظ شیرازی مشغول بود و اشعارش از زبانی ساده و روان برخوردار بودند. در دیوان او، غزل‌هایی با مفاهیم عاشقانه و عارفانه فراوان یافت می‌شود که از نشاط و سرخوشی سخن می‌گویند.

ویژگی‌های اشعار سرخوش

غزلیات سرخوش با زبان ساده و ترکیبات قابل فهم، زبانی دور از پیچیدگی دارند. او بیشتر بر موضوعات عاشقانه و عارفانه تمرکز کرده و در اشعارش به پند و اندرز نیز پرداخته است. نکته ویژه در اشعارش، تأکید بر شادی و نشاط در عین درون‌گرایی است و کمتر به غم و اندوه پرداخته است. سرخوش تفرشی دارای ۲۲۲ غزل است که عشق و عرفان را به زیبایی به تصویر می‌کشند.

خاتمه زندگی

سرخوش تفرشی در سال ۱۳۳۸ هجری قمری در سن ۶۱ سالگی درگذشت و در آرامگاه شاه عبدالعظیم حسنی در شهر ری به خاک سپرده شد. او با آثار ارزشمند خود، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات فارسی قرن چهاردهم کسب کرده و هنوز هم با غزلیات جذابش در خاطره‌ها باقی مانده است.