میدان نقش جهان، یا میدان امام در اصفهان، به عنوان درخشنده‌ترین نگین انگشتری معماری و شهرسازی عصر صفوی به حساب می‌آید. واقع در شرق گردشگاه چهارباغ و در مجاورت خیابان سپاه، این میدان در دوران شاه عباس اول صفوی و در سال ۱۱ هجری قمری بنیان نهاده شد. طول این میدان به تقریبی ۵۰۷ متر و عرض آن ۱۵۸ متر است و بستر مهمی برای فعالیت‌های اجتماعی و مذهبی آن دوران فراهم می‌کرد.

سه بنای تاریخی مسجد امام، مسجد شیخ لطف الله و سردر بازار قیصریه با طاق‌های یکسانی به یکدیگر مرتبط‌اند و ستون‌های سنگی در مقابل این بناها، محلی برای بازی‌های چوگان و سایر ورزش‌های دوران صفوی را نشان می‌دادند. گرداگرد میدان با غرفه‌های دو اشکوبه احاطه شده که در زمان صفویه و همچنین امروزه به تجارت و داد و ستد اختصاص دارند. این غرفه‌ها انواع صنایع دستی و منسوجات کار اصفهان را به مسافران و گردشگران عرضه می‌کنند.

میدان نقش جهان به عنوان مرکزی برای مسابقات، نمایش‌ها و گردهمایی‌های بین‌المللی، محلی بود که سفرا و نمایندگان کشورها در آن حضور می‌یافتند و مهم‌ترین مذاکرات تاریخی بین دولتمردان ایران و فرستادگان خارجی در این مکان انجام می‌شد. همچنین، در امتداد نهر عریضی که در اطراف میدان جریان داشت، درختان چنار کاشته شده بودند و فضایی زیبا و دل‌پذیر برای عابران فراهم می‌کردند.

در بالای میدان، برنامه‌ریزی‌هایی برای ایجاد موزه بزرگ اسلامی در دست اقدام است که به زودی به مکانی برای نمایش آثار اسلامی تبدیل خواهد شد. این میدان به دلیل تنوع عملکردهایش که سیاسی، مذهبی، اقتصادی و توریستی بوده، همواره در آسمان هنر و زیبایی ایران و جهان می‌درخشد. می‌توان ادعا کرد که میدان نقش جهان همراه با بناهای تکمیلی خود یعنی عمارت عالی‌قاپو، مسجد شیخ لطف الله، مسجد امام، سردر قیصریه و راسته بازارها به تنهایی با تمامی زیبایی‌ها و جاذبه‌های گردشگری ایران برابری می‌کند.