چند شب پیش خبر درگذشت استاد منوچهر وفایی، معلم عزیزمان را از طریق دوست گرامی‌ام آقای رضا مهدوی دریافت کردم، خبری که پذیرفتن آن برایم دشوار بود. او در سال‌های جنگ و در میان تمامی دشواری‌ها، با لبخندی گرم و حضوری باوقار به کلاس‌ها جان می‌داد و فضایی دلنشین در مدرسه ایجاد می‌کرد. به خاطر وجود معلم دیگری با نام خانوادگی مشابه که سبزه‌رو بود، او را در محافل دوستانه همکلاسیها “منوچهر خوشگله” می‌نامیدیم.
 

هیچ‌گاه از یادم نمی‌رود که در سال دوم راهنمایی، با وجود تعطیلی مدرسه در مدتی از سال تحصیلی به دلیل موشک‌باران، توانستم هر سه نوبت بیست بگیرم. تأثیر حضور معلمانی خوش‌پوش و برازنده همچون استاد وفایی را سال‌ها بعد حس کردیم، مخصوصاً زمانی که به یاد جنتلمن‌هایی مانند وفایی، شفابخش و منادی می‌افتادیم. شیوه گفتار، پوشش و رفتارشان ناخواسته الگویی برای زندگی ما شد. سال‌ها از حضور آن‌ها در کلاس‌های ما گذشته، اما میراثی که به‌جا گذاشتند نشانگر عشق و دل‌سوزی آن‌ها برای آینده ما بود.
 

آقای منوچهر وفایی به دیار باقی شتافت، اما حضورش در کلاس‌ها، خیابان صفاییه و فلکه صفاییه، همیشه در خاطرم زنده خواهد ماند. زمانی که به آرایشگاه الماس متعلق به آقای حسین رنجبر می‌رفت و در راه با هم گفت‌وگویی گرم داشتیم.

پس از به‌اشتراک‌گذاری خبر درگذشت این عزیز در صفحه اینستاگرام قم‌شناسی، دخترشان نازنین خانم و خواهر محترم‌شان خانم عاطفه وفایی محبت خود را نشان دادند، همواره برای آن‌ها طول عمر باعزت آرزو می‌کنم.

استاد منوچهر عزیز، هر بار که شاگردان و دوستانش را می‌دید، با لبخندی عمیق از آن‌ها استقبال می‌کرد. او به سوی خدا رفت، اما خاطرات و یادش همیشه با ما خواهد بود. روحش شاد و یادش گرامی.

مهیار موسوی