موتورسواری زنان در ایران از مسائلی است که علی‌رغم نبود منع قانونی مستقیم، با موانع اجتماعی و نگرش‌های محدودکننده مواجه است. بر اساس تبصره ماده ۲۰ قانون رسیدگی به مجازات رانندگی، صدور گواهینامه موتورسیکلت تنها برای مردان پیش‌بینی شده، که این موضوع به یکی از مشکلات اصلی زنان علاقه‌مند به این ورزش و وسیله نقلیه تبدیل شده است.

یکی از زنان موتورسوار در تهران می‌گوید که بیشتر از اینکه نگران امنیت شخصی یا کنترل موتورسیکلت باشد، نگران دیده شدن توسط پلیس راهنمایی و رانندگی است. او تأکید می‌کند که در صورت بروز تصادف، به دلیل نداشتن گواهینامه، همواره به‌عنوان مقصر شناخته می‌شود، حتی اگر بی‌گناه باشد.

سوسن، دیگر موتورسوار زن، نیز تجربه متفاوتی دارد؛ او می‌گوید برخی افراد از دیدن زنانی که موتورسوار هستند، تشویق می‌کنند و می‌گویند «دمت گرم»، اما در مقابل، برخی با متلک‌های جنسیتی واکنش نشان می‌دهند و اظهاراتی مانند «برو بشین پشت ماشین ظرفشویی» بیان می‌کنند. او تلاش کرده تا به چنین واکنش‌های منفی عادت کند، هر چند این واکنش‌ها همچنان آزاردهنده هستند.

این چالش‌ها نشان می‌دهد که سیاست‌گذاران هنوز جرأت لازم برای تغییرات جدی در حوزه حقوق زنان را ندارند و زنان موتورسوار، همچنان در تلاش برای شکستن این محدودیت‌ها و تبعیض‌ها هستند. بهبود وضعیت نیازمند بازنگری قوانین و تغییر نگرش‌های اجتماعی نسبت به توانایی‌ها و حقوق زنان است، تا آنان بتوانند به‌راحتی و بدون ترس از تبعیض یا مجازات، به فعالیت‌های دلخواه خود بپردازند.