در حالی که آیشه بیگم، کارگر پوشاک در بنگلادش، مشغول دوختن جیب‌های شلوارهای جین برای برندهای مشهور بین‌المللی مانند زارا است، تنها 134 دلار در ماه درآمد دارد. این در حالی است که این شلوارها با قیمت حدود 50 دلار فروخته می‌شوند. بیگم که هر ساعت حدود 90 شلوار تولید می‌کند، می‌گوید: «با درآمدم نمی‌توانم زندگی کنم. باید هزینه تحصیل پسرم، اجاره خانه، و مراقبت از مادر و والدین همسرم را بپردازم.»

افزایش قیمت مواد غذایی و تورم در بنگلادش، همراه با کاهش قیمت خرید لباس‌ها توسط خریداران غربی، شرایط زندگی برای چهار میلیون کارگر پوشاک این کشور را دشوارتر کرده است. در همین حال، برندهای بین‌المللی مانند زارا، مایکل کورس و کالوین کلاین که محصولاتشان در این کارخانه‌ها تولید می‌شود، به درخواست‌های واکنش نشان ندادند.

صنعت پوشاک بنگلادش که دومین صادرکننده بزرگ پوشاک در جهان پس از چین است، در سال گذشته حدود 47 میلیارد دلار درآمدزایی کرد. با این حال، کارگران این صنعت همیشه با دستمزدهای پایین مواجه بوده‌اند و اکنون با تورم و ناآرامی‌های سیاسی که به کاهش تقاضای خریداران خارجی منجر شده، شرایط بدتر از قبل شده است.

در پی ناامنی سیاسی و اعتراضات گسترده، برخی برندها سفارشات خود را به کشورهای دیگر منتقل کرده‌اند و این موضوع به زیان کارگران بنگلادشی تمام شده است. این در حالی است که در کشورهای دیگر، این برندها 20 درصد قیمت بالاتری برای لباس‌ها پرداخت می‌کنند، اما حاضر به افزایش قیمت در بنگلادش نیستند.

کارگران این صنعت امیدوارند که با تغییرات سیاسی اخیر، شرایط کاری و دستمزدهایشان بهبود یابد.