فوتبال مدرن، که این روزها با تب و تاب بازی‌های جام‌جهانی داغ شده، در واقع هدیه‌ای از سوی انگلیسی‌ها به مردم دنیاست. سال ۱۸۵۷، با تأسیس باشگاه شفلید در انگلستان، قواعد جدید فوتبال شکل گرفت و دو سال بعد، اتحادیه فوتبال انگلستان تأسیس شد. هرچند مردم دنیا سال‌ها قبل‌تر از این تاریخ، از جمله در چین با ورزشی به نام تسوجو، به بازی فوتبال پرداخته بودند.

ورود فوتبال به ایران

نخستین زمین فوتبال تهران، میدان مشق بود که به محل تمرین و بازی انگلیسی‌ها تبدیل شد. در روزگاری که خبری از زمین‌های چمن و استادیوم‌های چندمنظوره نبود، کارکنان سفارت انگلستان و دیگر انگلیسی‌های مقیم تهران در این میدان به بازی پرداختند. با روی کار آمدن محمدعلی‌شاه، این بازی‌ها به مجاورت حصار ناصری و نزدیک سفارت انگلیس در خیابان فردوسی منتقل شد.

داریوش شهبازی در کتاب خود می‌نویسد که انگلیسی‌ها پس از مرگ مظفرالدین شاه، محل بازی را تغییر دادند و در نهایت در سال‌های پایانی قرن سیزدهم خورشیدی، نخستین زمین فوتبال تهران در جنوب اراضی بهجت‌آباد ساخته شد. این زمین با دروازه‌های قانونی، به‌طور کامل با استانداردهای فوتبال امروزی مطابقت داشت.

فوتبال در ایران و تأسیس فدراسیون

تقریباً در اوایل قرن ۳۰۰ هجری شمسی، تهرانی‌ها با تأسیس تیم‌هایی برای بازی‌های ملی، به فوتبال روی آوردند. اما این تیم‌ها به‌دلیل عدم وجود فدراسیون فوتبال، منسجم نبودند و نمی‌توانستند به عنوان تیم ملی شناخته شوند. این وضعیت تا سال ۱۳۱۰ ادامه داشت.

با تغییر ساختار حکومتی و به قدرت رسیدن رضا خان، در سال ۱۳۱۳ دستور تأسیس سازمان پیشاهنگی و تربیت بدنی ایران صادر شد. در سال ۱۳۱۶، حسین صدقیانی، یکی از بهترین فوتبالیست‌های آن زمان، مسئولیت اداره تیم‌های فوتبال را بر عهده گرفت.

زمانی که فیفا ایران را شناخت

سال ۱۳۱۸، با ساخت ورزشگاه امجدیه، فوتبال ایران جان تازه‌ای گرفت. این ورزشگاه که به عنوان نخستین ورزشگاه مدرن و دارای جایگاه تماشاگران در تهران شناخته می‌شود، محلی برای برگزاری بازی‌های ملی و باشگاهی بود و به رشد تیم ملی فوتبال ایران کمک کرد.

در شهریور ۱۳۲۰، در زمان اوج جنگ جهانی دوم، تیم ملی ایران به دعوت دولت افغانستان برای حضور در جام استقلال افغانستان و چند بازی دوستانه به این کشور سفر کرد. بازی ایران مقابل تیم ملی افغانستان در کابل به عنوان نخستین بازی رسمی ایران در نظر گرفته می‌شود که با هدایت حسین صدقیانی و با نتیجه مساوی صفر بر صفر به پایان رسید. این رویداد، نقطه عطفی در تاریخ فوتبال ایران به شمار می‌آید.