خیابان جیحون امروز با آپارتمان‌ها و کوچه‌های پر پیچ و خم، تصویری متفاوت از گذشته خود دارد. دهه ۳۰ این خیابان، دشتی سرسبز با باغ‌های خوش آب و هوا، رودخانه کن و زمین‌های کشاورزی بود. صدای گاریچی‌ها و طحاف‌ها جای خود را به سروصدای ترافیک امروزی داده است. در این مطلب، نگاهی به خاطرات شفاهی اهالی قدیمی جیحون می‌اندازیم.

خانه‌ای به قیمت یک جفت جوراب!

مجتبی حقی، از ساکنان قدیمی خیابان جیحون، از سال ۱۳۳۲ در این محله زندگی می‌کند. او به یاد می‌آورد که رابطه صاحبخانه و مستاجر بسیار صمیمانه‌تر از امروز بود. او خانه‌ای را در جیحون به قیمت ۶۰۰۰ تومان خریداری کرد؛ قیمتی که به گفته خودش، معادل قیمت یک جفت جوراب در زمان فعلی است.
 

از چراغ نفتی تا برق دولتی

علی موسوی، یکی دیگر از اهالی قدیمی، از ورود برق به خانه‌های جیحون می‌گوید. در گذشته، میدان میوه و تره‌بار فعلی کارون، محل شرکت برق فروزان و یک کارخانه خصوصی بود. اهالی توانمند، خانه‌هایشان را برق‌کشی می‌کردند و بقیه از چراغ نفتی استفاده می‌کردند تا اینکه برق دولتی از راه رسید.

آب از نواب تا جیحون

تهیه آب نیز برای اهالی جیحون داستانی جالب داشت. آب مصرفی از نهرهای کوچه تامین و در حوض‌ها و آب‌انبارهای خانه‌ها ذخیره می‌شد. میراب‌ها مسئول تقسیم آب بودند و گاهی با اهالی بر سر آب مشکلاتی پیش می‌آمد. منبع اصلی آب خیابان جیحون در خیابان نواب بود و اهالی برای دسترسی به آن به نواب می‌رفتند.
 

رودخانه قاطرکش و املاک بندازه

زمین‌های جیحون متعلق به امیر الملک خانی بود. رودی به نام “قاطرکش” (به دلیل افتادن و مردن یک قاطر در آن) از کن و سولقان به سمت قصرالدشت و بوستان رضوان جاری بود. پس از مصادره املاک امیر الملک خانی توسط دولت، مسیر رودخانه به سمت جیحون تغییر کرد و به این زمین‌ها “املاک بندازه” یا توقیف شده می‌گفتند.

از گاریچی‌ها تا کاسب‌های قدیمی

خیابان جیحون پر از گاریچی‌هایی بود که میوه و سبزیجات را به اهالی می‌فروختند و پاتوقشان ابتدای کوچه مقدم بود. با رونق گرفتن مغازه‌ها، کسب و کار دستفروشان کم‌رونق شد. از کاسب‌های معروف جیحون می‌توان به “حاجی مصطفی” نانوا و خواربارفروشان آذربایجانی اشاره کرد.