منصوره اتحادیه، نواده مظفرالدین‌شاه و پژوهشگر فرهنگی، با تکیه بر خاطرات خانوادگی و تجربیات شخصی، روایتی جذاب از غذاها، آداب و رسوم تهرانی‌های قدیم در دوره قاجار و پس از آن ارائه می‌دهد. این روایت، پنجره‌ای به سوی فرهنگ غذایی فراموش‌شده تهران باز می‌کند و ما را با آداب مهمان‌داری، غذاهای فصلی و خوراکی‌های خاص آن دوران آشنا می‌کند.

تهران قدیم، مهد سنت‌ها و فرهنگ غذایی منحصربه‌فرد:

خانواده منصوره اتحادیه، با ترکیبی از فرهنگ اشرافی قاجاری و فرهنگ تاجران آذربایجانی، نمونه‌ای از تنوع فرهنگی تهران قدیم بود. آداب و رسوم سختگیرانه قاجاری در کنار سادگی و بی‌تکلفی تاجران، فرهنگ غذایی منحصربه‌فردی را شکل داده بود.
 

مهمانی‌های خانوادگی و آداب مهمان‌نوازی:

در تهران قدیم، مهمانی‌های خانوادگی جایگاه ویژه‌ای داشت. به عنوان مثال، در خانه مادربزرگ منصوره اتحادیه، هر پنجشنبه تمام اعضای خانواده گرد هم می‌آمدند و نهاری در کنار یکدیگر میل می‌کردند. آداب مهمان‌نوازی با دقت و احترام فراوان رعایت می‌شد و به ویژه برای بزرگان خانواده، پذیرایی مجلل و با تشریفاتی خاص برگزار می‌شد.

غذاهای فصلی، از دلمه به تا خورشت هویج:

غذاهای تهرانی‌های قدیم با توجه به فصل و مواد غذایی موجود تهیه می‌شد. در تابستان خورشت کدو و بادمجان، و در زمستان خورشت قیمه، به و سیب پخته می‌شد. دلمه به، خوراکی خاص و فراموش‌شده آن دوران بود که با طعمی منحصربه‌فرد و ظاهری جذاب، به عنوان دسر نیز سرو می‌شد. خورشت هویج نیز از غذاهای محبوب آن زمان بود.

آش‌های سنتی و خوراکی‌های نوستالژیک:

انواع آش مانند آش ماست، رشته، کشک، آلو و آش میوه از غذاهای اصلی مردم تهران قدیم بود. آش رشته را اغلب با کشک و سرکه میل می‌کردند. حلیم نیز از خوراکی‌های محبوب آن دوران بود و تهیه آن با زحمات فراوان و به صورت سنتی انجام می‌شد. از دیگر خوراکی‌های فراموش‌شده می‌توان به نقل آلبالو، نان برنجی، نارنجک، بستنی یخی، مرباهای خانگی و ترشی گلپر اشاره کرد.

تاثیر مهاجرت بر فرهنگ غذایی تهران:

با تبدیل شدن تهران به پایتخت، مهاجران از نقاط مختلف ایران به این شهر آمدند و فرهنگ غذایی خود را با خود به تهران آوردند. این تنوع فرهنگی باعث غنی‌تر شدن و شکل‌گیری فرهنگ غذایی امروزی تهران شده است.