خیابان لاله‌زار، که روزگاری به عنوان مهم‌ترین معبر هنرهای نمایشی و نماد صنعت سرگرمی‌سازی فارسی شناخته می‌شد، در دهه‌های اولیه قرن گذشته، یکی از پررونق‌ترین و پرشکوه‌ترین خیابان‌های تهران بود. این خیابان با سینماها، تئاترها، کافه‌ها و فروشگاه‌های مدرن، قلب تپنده فرهنگ و هنر پایتخت به شمار می‌رفت.
 

در آن زمان، سینماهای لاله‌زار نه‌تنها محل نمایش فیلم‌های روز بودند، بلکه با فروش ساندویچ‌های ۵ ریالی و دیگر خوراکی‌های ساده، فضایی جذاب و دلپذیر برای مردم ایجاد می‌کردند. این خیابان، با حال و هوای خاص خود، محلی برای گردهمایی و تفریح خانواده‌ها و جوانان بود.
 

اما از اوایل دهه ۱۳۵۰، با گسترش شهر و تغییر ماهیت محلات پایتخت، خیابان لاله‌زار آرام‌آرام از شکوه و رونق پیشین خود فاصله گرفت. تغییرات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، و همچنین تحولات شهری، باعث شد این خیابان دیگر نتواند جایگاه سابق خود را حفظ کند.
 

روزنامه اطلاعات در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۵۶، گزارشی تصویری از خیابان لاله‌زار منتشر کرد که فضای این خیابان را در یک سال پیش از انقلاب اسلامی به تصویر می‌کشد. این گزارش، یادآور روزهای پرشکوه لاله‌زار و حال و هوای فرهنگی آن دوران است که همچنان در حافظه تاریخی پایتخت‌نشینان جای دارد.
 

خیابان لاله‌زار، با همه تغییرات و دگرگونی‌هایش، همچنان بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی تهران محسوب می‌شود و یادآور دورانی است که هنر و سرگرمی در این خیابان جریان داشت.